Είναι γνωστό στην μεταχουντική εληνική κοινωνία ότι οι καθεστωτικές δυνάμεις θεωρούν προσόν, το πολιτικό ή προπαγανδιστικό τους προσωπικό να είναι πρώην ΚΚΕ, ή τουλάχιστον πρώηνΚνίτης. Αυτό είναι εχέγγυο πληρέστερου εξανδραποδισμού και παπαγαλοποίησης. Άσε που αποτελεί και ζωντανό παράδειγμα για εξασφαλισμένη κοινωνικοπολιτική καριέρα…; Άλωστε μας το «δίδασκαν» και οι χουντικοί βασανιστές με το κυνικό: «βρε ρεμάλι, όποιος δεν είναι κομουνιστής μέχρι τα 25 είναι βλάκας, και όποιος παραμένει κομουνιστής και μετά τα 25 είναι βλάκας.»
Επίσης είναι γνωστό ότι η πρόσφατη (και όχι τελευταία) καπιταλιστική κρίση έχει φέρει σεισμογενείς ανακατατάξεις στο, λεγόμενο, πολιτικό σκηνικό. Μια διαδεδομένη φοβία, σε όλους αυτούς που επί δεκαετίες εμπορεύονταν τον σοσιαλισμό, είναι η απαξίωση. Απαξίωση στις συνειδήσεις των απλών ανυστερόβουλων ανθρώπων που εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στις εύκολες ασυμετοχικές λύσεις που πλάσαραν οι επώνυμοι σοσιαλιστές και οι σφουγγοκολάριοι τους. Απαξίωση που αν τους χαρακτηρίσει τους κάνει ακατάληλους για πολιτικό προσωπικό, των μεγάλων αφεντικών, και αποβάλονται, όπως ο ανθρώπινος οργανισμός αποβάλει τα υπολείματα των τροφών που έχει καταναλώσει…,χάνοντας όποιο προνόμιο (μεγάλο, μικρό, μικρότερο) είχαν. Επίσης είναι γνωστό ότι η πρόσφατη (και όχι τελευταία) καπιταλιστική κρίση έχει ξεπατώσει την αξιοπιστία κάθε ΠΑΣΟΚικου… Οι εναγώνιες προσπάθειες των μεγάλων αφεντικών να υποστηρίξουν τις σπαραγματικές προσπάθειες ανασυγκρότησης της κεντροαριστερης σοσιαλδημοκρατίας είναι αναποτελεσματικές. Σκοντάφτουν στους βυζαντινισμούς, τις υστεροβουλίες, τις φιλοπρωτίες, τους ρεβανσισμούς, τις ενοχές όλης αυτής της πολιτικής βρώμας. Ακόμα και οι, ηλικιακά, νεότεροι του χώρου αδυνατούν, καθόσον είναι ζυμωμένοι με τον πολιτικό γιαπισμό-αμοραλισμό.
Επίσης είναι γνωστό ότι η πρόσφατη (και όχι τελευταία) καπιταλιστική κρίση έχει δυναμώσει (πολαπλασιαστικά) την αριστεροκεντρώα σοσιαλδημοκρατία. Τα μεγάλα αφεντικά έχουν ξεδιπλώσει όλους τους τρόπους ώστε να λειάνουν τα όποια αριστεροαριστερά ρινίσματα έχουν απομείνει(;) στον ΣΥΡΙΖΑ. Η ευρωλαγνεία των συριζαίων είναι εκείνο που, στα μάτια του πολύ κόσμου, τους ξεχώριζε από τους κομουνιστές. Η, σύμφυτη με την ιδεολογία τους, ευρωλαγνεία των συριζαίων είναι εκείνο που τους κάνει πολιτικά εθελόδουλους και διαπλάσιμους… Κάπως έτσι (δεν είναι του παρόντος) μιας και οι καιροί φέρνουν το ΣΥΡΙΖΑ στο πάνω κύμα (όπως άλοτε το ΠΑΣΟΚ…) αυτό το κόμα –μηχανισμός πρέπει να ενδυναμωθεί αριθμητικά από πολιτικό προσωπικό που να «πουλάει» σοσιαλισμό και να αναπαράγει καπιταλισμό…
Εδώ λοιπόν, στην πονηρή συγκυρία (έρχονται και τοπικές εκλογές…), γίνεται όλο και μαζικότερο το φαινόμενο των ανανηψάντων σοσιαλιστών του ΠΑΣΟΚ, που ξετσίπωτα μας διαλαλούν ότι αυτοί επί δεκαετίες έμειναν πιστοί στα σοσιαλιστικά ιδανικά, και ήταν εγκλωβισμένοι στο καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ (αλά και τον λουφέ). Βουλευτάδες, Νομαρχοδημαρχίσκοι, Συνδικάλες, Αγροτοπατέρες, Επιμελητηριακοί Παγαπόντηδες, Συνεταιριστικοπόντικα, Ενοχικοί Δημοσιοϋπάληλοι, ΜΗΚΥΟάδες, Εργολάβοι Συμβουλάτορες, Πρασινοαναπτυξάδες, Πολιτιστικοί Προ(παρ)αγωγοί, Αργυρώνητοι Κοματαρχίσκοι σπρώχνουν και σπρώχνονται να δημοσιοποιήσουν την «νέα τους ελπίδα» για την ανάπτυξη και την πρόοδο που θα φέρει η αριστερή κυβέρνηση… Μάλιστα προειδοποιούν ότι αυτή η ευκαιρία δεν πρέπει να πάει χαμένη σαν τις προηγούμενες… Διατυμπανίζουν, ανερυθρίαστα, ότι έβγαλαν τα συμπεράσματα τους από το παρελθόν και τώρα καίγονται να συμετέχουν στο χτίσιμο του νέου μέλοντος συμβάλοντας με τις εμπειρίες και τις γνώσεις τους…
Εδώ λοιπόν, στην πονηρή συγκυρία, οι παραδοσιακές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ (ο μηχανισμός του 3%-4,5%) με το μεγαλοπολιτικό επιχείρημα της διεύρυνσης και της πολιτικής ωρίμανσης του λαού συμπράτει, προσεταιρίζεται, διαπλάθεται στη νέα κυβερνητική πλειοψηφία. Να λοιπόν που το φέραν οι καιροί (ποιος το περίμενε) οι παραδοσιακοί ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ να θεωρούν προσόν, το πολιτικό ή προπαγανδιστικό τους προσωπικό να είναι και πρώην ΠΑΣΟΚΟΙ. Την ώρα που ο κάθε απλός πολίτης καταλαβαίνει ότι αν βάλεις στο γάλα έξι φορές νερό, (από 4,5% στο 30%) πάει το γάλα ξίνισε… και ζέχνει.
Και ίσως όλα αυτά, με πολύ μεγαλοκαρδία, θάταν ανεκτά και επιβεβλημένα αν ο απλός έληνας (ο ανώνυμος κόσμος του μόχθου και της ανέχειας) ήταν κινητοποιημένος και αποφασισμένος να συμετέχει ενεργά στους στόχους του ΣΥΡΙΖΑ (αλήθεια ποιοι είναι;). Όσο αυταπάτη και νάναι αυτό! Είναι όμως γνωστό, και δεν το αμφισβητούν ούτε οι παλιοί Συριζαίοι, ότι ο λαός μας αλαλιασμένος από τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης αναζητάει κάποιους να τους αναθέσει τη λύση των προβλημάτων του. Να φάει ψάρια χωρίς να βρέξει κόλο! (Και αυτό είναι το δυστύχημα των καιρών μας.) Ούτε οι αριστερές συνιστώσες, ούτε οι τροτσικιστικές φράξιες, ούτε οι αντικαθεστωτικές ομάδες, ούτε οι σοσιαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ αξιολογούν ανοιχτά αυτή τη κατάσταση και ομοφωνούν στην καιροσκοπική αξιοποίηση της ευκαιρίας να γίνουν οι νέοι αναβάτες της κυβέρνησης. Καμώνονται ή και θέλουν να ξεχνούν όμως ότι τα μεγάλα αφεντικά είναι οι επιβήτορες της εξουσίας … και των αναβατών της…!
γιωπαπ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου