Στον κόκκινο παράδεισο της αγάπης...

Από το Ζητείται ελπίδα...

Αγάπη... αέναη, αέρινη, παντοτινή στους αιώνες σαν τη γαλαξιακή σκόνη που ενώνει τ' άστρα και γαλατώνει τον ουρανό...
Σαν το μέλι που μελώνει το ζυμάρι, σαν το νερό που γλυκαίνει τη δίψα, σαν τον αέρα που λεφτερώνει τα πουλιά, σαν το κύμα που αγκαλιάζει την ακρογιαλιά, σαν το τραγούδι που συντροφεύει το δάκρυ, σαν την πορφύρα που λαμπραίνει τη φορεσιά... σαν τη φωτιά που καταπίνει το κούτσουρο...
Τούτο το βιβλίο της Ρίκη Ματαλλιωτάκη σε ταξιδεύει στον αδιερεύνητο λαβύρινθο της αγάπης, αγγίζει την ουσία της, εξερευνά τη γέννησή της και μάταια ψάχνει να βρει το θάνατό της.
Λες κι η αγάπη είναι ουσία ανεξάρτητη από τις υπάρξεις, παίζει μαζί τους, άλλοτε τις αγκαλιάζει με αέρινο σύνεφο κι άλλοτε τις πνίγει στον καημό, στον καημό που δεν λυτρώνεται ούτε πέρα από το θάνατο μα στοιχειώνει και πάντα ψάχνει τη ξαναγεννημένη ύπαρξη για να ενσαρκωθεί και να εκπληρώσει το στόχο της , να  εισχωρήσει και να χαθεί στα πυρακτωμένα μονοπάτια  του κόκκινου παράδεισου της...

..."Αγάπη μου
Κάποτε σου είχα υποσχεθεί ότι θα σε σώσω κι έγινα επίορκος. Δεν τα κατάφερα, ίσως επειδή κι εγώ φοβήθηκα, κι ο φόβος μου αυτός σε έστειλε στο θάνατο. Όπως βλέπεις όμως, κατάφερα να κρατήσω τη δεύτερη μου υπόσχεση, εκείνη που σου έδωσα την ημέρα που δεν άντεξες την αναμονή κι αποφάσισες να φύγεις μέσα από τα κύματα. Δεν κατάφερα δυστυχώς να μικρύνω την απόσταση του μίσους και να μείνω μαζί σου σε τούτη τη ζωή... Φεύγω για να λειάνω το δρόμο της λύτρωσης, φεύγω για να καθαρίσω τα σκοτάδια μιας καινούριας ευκαιρίας. Στον επόμενο κύκλο κάθαρσης το ξέρω, το νοιώθω, θα είμαστε σίγουρα μαζί... μέχρι τότε θα βρίσκομαι πάντα δίπλα σου. Κάθε στιγμή και κάθε ώρα της τωρινής ζωής σου... Σ' αγαπώ...Μ".

Αυτό είναι το γράμμα του Μουσταφά στη Μαριάνα του, μα λες και τόγραψε η αύρα του Μιχάλη στην αδικοπνιγμένη  Αλεξία του, μέσα από τον κόκκινο παράδεισο της αγάπης τους...
Είναι όλα τόσο ξεκάθαρα, οι αγαπημένοι πεθαίνουν, μα η αγάπη τους ανταμώνει ξανά και ξανά στον ατέλειωτο κύκλο της ζωής και του θανάτου...

Ρίκη μου το βιβλίο σου αυτό δεν παρουσιάζεται, μόνο διαβάζεται και βιώνεται...
Μοιάζει καράβι που σε ταξιδεύει σε αφρισμένο πέλαγος συναισθημάτων και που καταπονημένο από τις φουρτούνες και τα σκαμπανεβάσματα φθάνει στον προορισμό του για να σε μπαρκάρει σε ένα λιμάνι κάπου μακριά στο υπερπέραν, αγγίζοντας μια άλλη διάσταση, που δίνει το νόημα της αγάπης στη ζωή και στο θάνατο....