ΑΠΩΛΕΙΕΣ...

Από το Ζητείται ελπίδα


Το σπίτι άλλη μια φορά δεν σε χωράει…

Φυλακή θαρρείς της σκέψης σου κατάντησε το μικρό δωμάτιο, αλυσίδα του
κορμιού σου τα άψυχα γύρω ρημάδια της ψυχής σου, κλειστός ορίζοντας των θέλω
σου τα πορτοπαράθυρά του…

Έχει νυχτώσει πια… η γιορτή της γυναίκας πέρασε και φέτος… και εσύ
αναρωτιέσαι πάλι γιατί γιορτάζει άραγε η γυναίκα;

Έξω βρέχει… εκείνο το ψιλόβροχο που σταλάζει παγωνιά στο μεδούλι σου και
υγραίνει το σβησμένο βλέμμα σου, μοιάζει αδύναμο να ξεπλύνει τη βρώμα που
κατακλύζει τούτο τον κόσμο…

Αναμετράς τις απώλειες που τελευταία έγιναν ωκεανός και έπνιξαν κάθε
ελπίδα να ανασηκωθεί η ψυχή και να ξανάβρει ο άνθρωπος την αλήθεια του και την
αξιοπρέπειά του…

Αναζητάς ανθρώπινα βλέμματα μα γύρω σου ανδρείκελα άψυχα διαφεντεύουν τη
ζωή σου…

Απώλεσες το λόγο  ύπαρξής σου
άνθρωπε… γι’ αυτό δαίμονας πια φρικτός ξορκίζεις τη φλόγα της αγάπης και σκορπίζεις
το σκοτάδι του μίσους και το θάνατο…

Απώλειες… πόσες να θυμηθείς και πόσες να μετρήσεις; Αμέτρητες οι
απώλειες της ζωής μας… κι ο πόνος μαχαίρι στα σπλάχνα σου για ό,τι φεύγει και
πίσω δεν ξαναγυρνά…

Η γλυκιά και γελαστή μορφή του ταπεινού Ούγκο
Τσάβες της Βενεζουέλας που μόλις έσβησε μετά από πολύμηνη μάχη με τον
καρκίνο… πλημμυρίζει το βουρκωμένο βλέμμα…

Ο αληθινός αυτός Άνθρωπος και Ηγέτης
μιας βασανισμένης χώρας, έφυγε πριν προλάβει να δει το όραμά του να
ανασταίνεται… και οι υποψίες για τους συνήθεις ύποπτους τέτοιου είδους
«θανάτων» από καρκίνο γίνονται θηλιά στο λαιμό και κόμπος στο στήθος…

Αναρωτιέσαι πόσες απώλειες ακόμη θα βιώσει τούτη η ανθρωπότητα… πόσες
απώλειες θα βιώσουν όσοι επιμένουν να μένουν άνθρωποι, πόσες μάταιες ελπίδες θα
γίνουν πυροτέχνημα στην κόλαση που μας ετοίμασαν…

Από παιδί μόνον απώλειες θυμάσαι…

Απώλειες που συμβαίνουν πρώτα απ’ όλα μέσα στην ίδια σου την ψυχή…

Σκέφτεσαι πώς θα ήταν ο κόσμος που θα ‘θελες να ζήσεις; Ο νους δεν
συλλογιέται πια… μοιάζει μουτζουρωμένο χαρτί από όσα τόλμησες πάνω του να
σχεδιάσεις και πριν την πορεία σου να χαράξεις, με πυξίδα τις γραφές σου, αναγκάστηκες
να τα σβήσεις για να ξαναγράψεις άλλα που πάλι έσβησες γιατί δεν χώραγαν στη
λογική αυτού του κόσμου… Και έτσι γράψε – σβήσε, χρόνια τώρα, μαύρισε από
μουτζούρα το χαρτί και σκοτείνιασε ο νους…
Ούτε να ονειρευτείς δεν μπορείς πια… δεν έμεινε χώρος λευκός για να
χωρέσει τα φωτεινά σου όνειρα…

Στο μέσον σχεδόν και πλέον της εφήμερης τούτης ύπαρξής σου αναρωτιέσαι
γιατί το φθαρτό πάντα νικά το άφθαρτο, γιατί την αλήθεια και το αέναο «είναι»
μας δεν τα αγγίζουμε ποτέ και φεύγουμε απ’ αυτό τον κόσμο χωρίς ποτέ να τα
συναντήσουμε;

Ο κόσμος δεν αλλάζει από ανθρώπους μίζερους, ανθρώπους εγωιστές, άδικους
και αδιάφορους στη θλίψη και τον πόνο του συνανθρώπου…

Ο κόσμος δεν αλλάζει από ανθρώπους ψεύτες που δεν διστάζουν να προδώσουν
τις υποσχέσεις τους και να «σκοτώσουν» όσους τους «αγάπησαν» και τους
εμπιστεύτηκαν…

Ο κόσμος δεν αλλάζει από ανθρώπους που έχασαν το στόχο και το σκοπό του
αγώνα τους και της επ-ανάστασής τους…

Ο κόσμος δεν αλλάζει όταν ο άνθρωπος δέχεται να γίνει κομπάρσος σε
στημένους πολέμους και επαναστάσεις… δεν αλλάζει όταν ο αδελφός πολεμά τον
αδελφό…

Ο κόσμος δεν αλλάζει όταν αποθεώνονται οι δοσίλογοι δυνάστες και οι
προδότες και «ξεπλυμένοι» γίνονται οι «σωτήρες» ενός προδομένου λαού…

Όχι ο κόσμος δεν αλλάζει όταν δεν το πάρεις απόφαση να ζήσεις το
ξεβόλεμά σου, το ρίσκο σου, να αναμετρήσεις τις δικές σου απώλειες…

Δεν αλλάζει αν δεν αποφασίσεις να πετάξεις το μουτζουρωμένο χαρτί του
νου σου και να χαράξεις νέα πορεία στο ολόλευκο του χιονιού και στο καταγάλανο
του ουρανού!

Χάσαμε την ουσία μας, ξεχάσαμε την ανθρωπιά μας, προδώσαμε την αγάπη και
το δίκιο και χωρίς πυξίδα χαθήκαμε στο χάος της αδικίας, της παρανομίας και της
απελπισίας…

Και αυτό είναι η μεγαλύτερη απώλειά μας…