Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ της ΕΥΘΥΝΗΣ

Η χώρα μας κλονίζεται επικίνδυνα. Χωρίς ηθικές δεσμεύσεις και αξίες, χωρίς ορθολογισμό, χωρίς στιβαρή ηγεσία και πολιτική διαχείριση. Μια κοινωνία σε σύγχυση, ένα σύστημα που πάσχει γεμάτο ρωγμές και κενά, με την συντεχνιακή κομματοκρατία, τον λαίκισμό και τον κρατισμό να ανθίστανται σθεναρά.

Τα συσσωρευμένα σφάλματα των φαύλων πολιτικών επί δεκαετίες, αλλά και η δική μας ανοχή, μας οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο.Το πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης που πέρα από κάθε νομιμότητα εξαγόραζε ψήφους, η εκτεταμένη ανομία, η ανοργανωσιά, η διαφθορά και η αδιαφορία της δημόσιας διοίκησης, ο εφησυχασμός μας με εύκολο, δανεικό χρήμα, έχει οδηγήσει την Ελλάδα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και της γενικής αναξιοπιστίας.

Εμείς οι πολίτες σφίγγουμε τα δόντια και υπομένουμε καρτερικά. Όμως, η πολυπόθητη αλλαγή δεν θα έρθει αν δεν αλλάξει συθέμελα αυτό το σάπιο, παρηκμασμένο σύστημα, που ευθύνεται άμεσα για αυτή την κατάσταση. 

Αν δεν εμπλουτισθεί με νέο αίμα, με πολίτες ώριμους και ενημερωμένους, ποιοτικούς και ενεργούς ‘μη οπαδούς’, που μέχρι σήμερα δυστυχώς παραμένουν στα μετόπισθεν από φόβο μήπως… πολτοποιηθούν στη σαπίλα, γιατί τότε, πώς και με ποιούς θα γίνει η νέα εκκίνηση;; 

Και αυτή την ανάγκη της αλλαγής, την βιώνει ο καθένας μας και σε τοπικό επίπεδο. Πλήρης ακινησία, παρωχημένες πολιτικές, αντιδημοκρατικές παράνομες συναλλαγές εις βάρος των θεσμών για την κατάκτηση θέσεων, μαρασμός και οποσθοδρόμηση. Αν και η πρόσφατη αλλαγή στο Δήμο δημιούργησε ελπίδες και προσδοκίες, δεν φαίνεται προς το παρόν να σηματοδοτεί το ελπιδοφόρο νέο ξεκίνημα, παρά τις ομολογουμένως φιλότιμες προσπάθειες.

Πού βρισκόμαστε; Και πού πηγαίνουμε;

Πώς φανταζόμαστε τη πόλη μας αύριο;

Πώς θέλουμε τη ζωή μας μέσα σε αυτήν;

Σίγουρα χρειαζόμαστε πίστη και δημιουργικότητα, χρειαζόμαστε θετικές σκέψεις, πράξεις και αλληλεπιδράσεις από ένα νέο κύκλο ικανών ανθρώπων, που θα …πεισμώσουν, θα ανασκουμπωθούν και θα ετοιμαστούν να δώσουν τη μάχη τους με σκληρή δουλειά και έμπνευση για έναν σύγχρονο, αληθινά ευρωπαικό Δήμο! Αν επικαιροποιήσουμε τα λόγια της Καλλιόπης Παπαλεξοπούλου, της πρωτεργάτιδας της Ναυπλιακής επανάστασης, ‘Ναυπλιείς θαρρείτε…’, τότε χρειάζονται τολμηρές αποφάσεις και συγκρούσεις για να ξεφύγουμε από τη νοοτροπία του παρελθόντος και να μην αναδείξουμε άκριτα σε κορυφαίους ρόλους, άτομα ‘φελλούς’ που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στι μεγάλες προκλήσεις ή που δεν ξέρουν γιατι δεν διαθέτουν τα απαραίτητα προσόντα ή που κινούνται μόνο ιδιοτελώς.

Η ευθύνη του καθενός από εμάς είναι μεγάλη. Προσωπικά, είναι τιμή για εμένα και μου γεννά ευθύνη, ότι σε αυτό το περιβάλλον, χωρίς καμία δική μου παρέμβαση, πολλοί συμπολίτες μου και τοπικά ΜΜΕ με προτρέπουν να συμμετέχω ενεργά στις επόμενες δημοτικές εκλογές και να ηγηθώ συνδιασμού, για μια ‘ειρηνική επανάσταση’ στο δήμο μας, με τη ελπίδα να δοθεί ώθηση προς τα εμπρός. 

Ευχαριστώντας όλους εκείνους που με προτρέπουν σε μια τέτοια πορεία, παραμένω παρούσα και εάν το υγιές σύνολο των συμπολιτών μας, οι κοινωνικές δυνάμεις της ανανέωσης και όχι των πελατειακών, κομματικών δικτύων δυναμώσουν τη φωνή τους, τότε, ναι. Μπορούμε να αγωνιστούμε μαζί και να πετύχουμε πολλά για το δήμο μας.

Οι ‘ώρες της χαλάρωσης’ μάλλον τέλειωσαν και μαζί τελειώνει και η παλιά τάξη πραγμάτων.Η ισχύς των κομμάτων είναι ψευδαίσθηση, άρα στο προσκήνιο έρχονται οι πολίτες για να γίνουν οι ίδιοι, μεσσίες του τόπου τους.