Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Τα καμάκια του Ναυπλίου

 
Τι ήταν τα ΚαμάκιαΚοινοί θνητοί κι αυτοί. Ένα Καμάκι δε χρειάζεται δα και πτυχίο ΑΕΙ ή ιδιωτικού ΙΕΚ. Σίγουρα δε θα πρέπει να τον ενδιαφέρει τι θα πει η γειτονιά και να αγνοήσει την παροιμία “παπούτσι απ’ τον τόπο σου”. Άλλωστε, υπάρχει και κάποια άλλη που λέει πως “το ξένο είναι πιο γλυκό”. Πότε έδρασαν Η εποχή της μεγάλης ξενομανίας ήταν η εικοσαετία ’63-’83. Τότε υπήρχαν οργανωμένες ομάδες που λίγο έλειψε να φτιάξουν συλλόγους με καταστατικό και εκλογές για την ανάδειξη Διοικητικού Συμβουλίου. Ίσως για την παρακμή τους να έφταιξε και η διαφήμιση με τον “Eισαγόμενο” και το σλόγκαν “O επιμένων ελληΝΙΚΑ”. Να τουςέπιασε δηλαδή εθνικιστική ευθιξία. Εντάξει και το AIDS ήταν ένας σοβαρός λόγος.


Αλλά μην ξεχνάμε πως και τα ντόπια κορίτσια τα τελευταία χρόνια άφησαν τη σταυροβελονιά για το φτιάξιμο της προίκας τους και βγήκαν απ’ το σπίτι. Και στο Σύνταγμα, και στη Μύκονο,και στη Ρόδο και σ’ όλη την Ελλάδα πλην Χερσονήσου του Άθω τα Καμάκια μεσουρανούσαν. Όμως, κακά τα ψέματα, τα δικά μας παιδιά είχαν το καλό όνομα. Και για να είχαν το όνομα πιθανόν να είχαν και τη χάρη. Δεν εξηγείται αλλιώς. Δεν είναι τυχαίο πως εδώ ήρθε ο Όμηρος Ευστρατιάδης για να γυρίσει την γνωστή ταινία με τον Ψάλτη. Ούτε πως ο Βασιλικός στο Ναύπλιο έγραψε το βιβλίο του. Κάτι θα ήξεραν κι αυτοί. Δυστυχώς, δεν γνωρίζουμε αν εδώ γράφτηκε και το άσμα “…τι θα κάνετε το βράδυ, ντου γιου λάικ φροϊλάιν δι γκρις”… H A΄ Εθνική Υπήρχαν Καμάκια και καμάκια. Κάποιοι που κατείχαν διπλώματα και κάποιοι άλλοι εντελώς ερασιτέχνες που τις περισσότερες φορές έτρωγαν χυλόπιτα και από τις πιο άσχημες και “νηστικές” τουρίστριες. Αυτοί ήταν τα λεγόμενα “χωριουδάκια”. Β΄ διαλογής. Καμιά φορά μάλιστα, οι ανοιχτόκαρδοι “επαγγελματίες”, εφόσον είχαν μεγάλη ουρά στη λίστα αναμονής, μπορεί να έστελναν και σ’ εκείνους κανένα …ξεροκόμματο. Κάποιοι από αυτούς που διέπρεψαν και δόξασαν τον τόπο μας ήταν: Ο Άλκης Κατσουλιέρης, επονομαζόμενος και “Aρχηγός”, o Βαγγέλης ο Ζιβάγκος, ο Στελάρας, ο Μάικ ο Χαχαμάς, ο Σπύρος ο Κοσκινάς, ο Χάρης Χρυσός, ο Όττο, ο Κώστας Ψωμαδάκης, ο Γιώργος Γαλιώτος, ο Κάλτσας, ο Τόνι απ’ το Τολό, ο Λιολιός. Όχι μόνο Ναυπλιώτες αλλά και Αργείτες. Ο νονός τους… Αρχικά οι γκρικ λάβερς ονομάζονταν “Xταπόδια” ή “Οκτάπους”, επειδή ήταν όλοι κι όλοι οκτώ στο σωματείο. Έπειτα όμως βγήκαν στο κουρμπέτι και τα “Xωριουδάκια” που προαναφέραμε. Έπρεπε να αλλάξει το όνομα. Το “τριαντάφυλλα” θα ήταν λίγο φλώρικο, το “σαρανταποδαρούσες” πάλι ολίγον αηδιαστικό και έτσι ονομάστηκαν προσωρινά “Kαμικάζι”.Mια μέρα του 1972, στο καφενείο του Φασαρία στο Άργος, μετά από πολύ παίδεμα του μυαλού του και ενώ είχε …ρεπό, ο Άλκης Κατσουλιέρης κατέβασε μια φαεινή ιδέα. Λέει στον Χαχαμά: “Πώς σου φαίνεται το «Καμάκια»; Έχει σχέση με ψάρεμα και με καρφώματα”. Αργότερα, ο Βασιλικός έδωσε αυτόν τον τίτλο στο βιβλίο του και τους έμαθε όλη η πλάση. Τόποι δράσης Οι δρόμοι, οι παραλίες, οι ψαροχασαποταβέρνες, τα δημόσια ουρητήρια, μέχρι και το Θέατρο Επιδαύρου ήταν τα σημεία συνεύρεσης. Το Ναύπλιο ήταν ασφαλώς η “πρωτεύουσα” όμως και στις Μυκήνες να πήγαινες ή στο ΚΤΕΛ του Άργους κάτι θα τσίμπαγες. Η δεύτερη πράξη του έργου παιζόταν σε κάποιο καφεζαχαροπλαστείο με πολλά βαρύ και όχι ή γλυκό του κουταλιού. Αν ήταν αργά, υπήρχε και ο «Ζορμπάς», κορυφαίο «πολιτιστικό κέντρο» της εποχής. Η τρίτη, που αλλού; Σε ξενοδοχείο ή κάτω από τον έναστρο καλοκαιρινό αργολικό ουρανό.Βέβαια δεν ήταν μόνο οι τουρίστριες που ήθελαν να δουν τη μετενσάρκωση των αγαλματιδίων με τους Σάτυρους του Διονύσου. Το αρχαίο ελληνικό κάλος το ζήλευαν και κάποιοι άνδρες (με δέλτα). Γι’ αυτούς τα πράγματα ήταν δύσκολα. Αγγούρια θα λέγαμε στην καθομιλουμένη. Η μεγάλη πλειοψηφία των Καμακίων αρκούνταν στα φυσιολογικά. Ε, να μην τους βγει και το όνομα. Για μια υπόληψη ζούμε. AIDS, μια άγνωστη λέξη Φυσικά η ασθένεια του αιώνα μας ήταν άγνωστη την εποχή εκείνη. Πάντως δεν είχε αναφερθεί κανένα κρούσμα κάποιου άλλου αφροδίσιου νοσήματος. Και το κυριότερο; Οι περισσότεροι δεν έκαναν χρήση προφυλακτικού. Αν αναλογιστούμε ότι μπορεί κάθε μέρα να καμάκωναν δυο-τρεις φορές, φανταστείτε κατά πόσο έχουν βοηθήσει στην αύξηση του πληθυσμού της Βόρειας Ευρώπης. Το επάγγελμα - λειτούργημα του Καμακίου καταλαβαίνετε πως ανήκει στην κατηγορία των εποχιακών. Το χειμώνα λόγω έλλειψης τουρισμού υπήρχαν αναδουλειές. Όμως, όπως ο μέρμιγκας στο γνωστό παραμύθι ήξεραν να κρατούν καμμιά καβάτζα. Όλο και κάποια ρομαντική ψυχή θα ήθελε να μείνει κοντά τους για να γνωρίσει καλύτερα την Ελλάδα και τις ομορφιές της. Καψόνια στους νέους Κάθε νέο Καμάκι που έβγαινε στην πιάτσα λάμβανε την καχυποψία των παλαιότερων, που ως γνωστόν από το στρατό, είναι αλλιώς. “Ε, όχι και να καμακώσει το ψάρι κι εμείς να μείνουμε ρέστοι”, έλεγαν μεταξύ τους… Η πιο συνηθισμένη φάρσα ήταν να του ρίξουν πυροφάνια ή στρακαστρούκες στο τραπέζι όπου καθόταν με τις τουρίστριες. Αυτές το έβαζαν στα πόδια. Σε γενικές γραμμές πάντως, μεταξύ συναδέλφων υπήρχε αλληλεγγύη. Πολλές φορές οι έχοντες δύο χιτώνες έδιναν τον ένα στους μπακούρηδες. Κάποια άλλη φορά, θα ανταποδιδόταν η ευεργεσία. Λίγες ήταν οι φορές που Καμάκια είχαν απασχολήσει την Αστυνομία με “εμφύλιες συγκρούσεις”. Ακόμη και το δικό τους επάγγελμα διεπόταν από κανόνες δεοντολογίας. Εθνικό Κεφάλαιο Φυσικά βοήθησαν οικονομικά την περιοχή. Τα γκρικαρτάδικα, τα ξενοδοχεία, τα κάμπινγκ, όλα τα μαγαζιά (πλην των οίκων ανοχής) ανέβασαν τα έσοδά τους. Οι τουρίστριες αύξησαν τις ημέρες παραμονής στον τόπο μας και έρχονταν και το επόμενο καλοκαίρι κάνοντας την απαραίτητη διαφημιστική καμπάνια στις φιλενάδες τους. Αν τα Καμάκια έπαιρναν ποσοστά από τα μαγαζιά θα πρέπει να είχαν γίνει Ωνάσηδες. Κακώς ο ΕΟΤ δεν τους ανακήρυξε εθνικούς ευεργέτες, δεν τους έστησε το μνημείο του αγνώστου καμακίου, στο Σύνταγμα, όπου κι εκεί μεσουράνησαν.. Σήμερα, κάποια από τα μεγάλα Καμάκια (Όττο, Ζιβάγκος, Στελάρας, Λιολιός) έχουν αφήσει τα εγκόσμια. Οι υπόλοιποι είτε έχουν σοβαρευτεί, είτε συνεχίζουν σε ερασιτεχνικότερα πλαίσια. Κάποιοι, (οι περισσότεροι) έχουν φτιάξει οικογένειες, φυσικά με αλλοδαπές. Πολλοί ζουν στην Γερμανία, την Ελβετία, την Αγγλία και κάπου - κάπου μας επισκέπτονται για να θυμηθούν τα παλιά… Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΤΑ ΑΡΓΟΛΙΚΑ Αρ. φύλλου 208 ΣΑΒΒΑΤΟ 21 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012 Αναρτήθηκε από ΤΑ ΑΡΓΟΛΙΚΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια: