Τώρα ποιος γελάει;

http://michgar.blogspot.com/

Πολλοί απορούν πως φτάσαμε ως εδώ. Εγώ προσωπικά καθόλου. Είμαστε ένα λαμπρό παράδειγμα της πολιτικής του διαίρει και βασίλευε, που είναι εξαιρετικά παλιό, αλλά το ανήγαγαν σε πραγματικά υψηλή τέχνη οι Άγγλοι αποικιοκράτες. Σήμερα όλοι είναι μαθητές τους. 

Τελικά από ότι φαίνεται όλοι φανταζόμαστε τον εαυτό μας σε ρόλο θύτη και ποτέ σε αυτόν του θύματος. Αλλιώς δεν εξηγείται αυτό το φαινόμενο. Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια βιώσαμε και χαρήκαμε - γιατί όχι- ένα ακραία πελατειακό κράτος. Ένα κράτος που κατά κανόνα έκανε μνημόσυνα με ξένα κόλυβα και είχε τον δημόσιο τομέα ως μαστίγιο και καρότο. Τον χρησιμοποιούσε για να διορίσει, να επιδοτήσει, να μοιράσει λεφτά σε "επιχειρηματίες", εργολάβους, επενδυτές, κλπ. 

Κορωνίδα της διαπλοκής με τον απλό πολίτη ήταν οι θέσεις στο δημόσιο. Ο μακαρίτης Πεπονής τους τα χάλασε λιγάκι με το ΑΣΕΠ, αλλά όλο και βρίσκανε παραθυράκια και πορτούλες και ψιλοβολεύονταν. Να κάτι ΕΠΟΠ να κάτι Ειδικοί φρουροί, να κάτι συνεντεύξεις, να κάτι Καποδιοστριακοί, όλα κυλούσαν καλά. Το κράτος πρόσεχε καλά τους δημοσίους υπαλλήλους του. Φρόντιζε να τους έχει όλους ικανοποιημένους, κατά το δοκούν, άσχετα αν μια καθαρίστρια του Υπουργείου Οικονομικών έπαιρνε τα διπλά από αυτόν που σε χειρουργούσε ή σου μάθαινε γράμματα στο παιδί σου. Αυτά ήταν μικροαμαρτίες που κληρονόμησε από τον μακαρίτη τον Ανδρέα και το ενιαίο τότε μισθολόγιο του.

Από την άλλη είχαμε ένα ιδιωτικό τομέα που εξαρτιότανε αποκλειστικά σχεδόν από το κράτος. Με προμήθεια, έργα, συμβάσεις, ατέλειες, επιδοτήσεις, φοροπαπαλλαγές. ¨Έναν ιδιωτικό τομέα που εξαργύρωνε την διαπλοκή του με το κράτος με το να κάνει σχεδόν ότι θέλει με τα εργασιακά. Να πληρώνει ότι θέλει και όπως θέλει, να δίνει ότι άδειες θέλει, όπως θέλει, σε όποιον θέλει και ταυτόχρονα να μην πληρώνει και τις εργοδοτικές του εισφορές. 

Ταυτόχρονα είχαμε την αποσάρθρωση και την διάλυση του εργατικού και του συνδικαλιστικού κινήματος. Με επικεφαλής καλοταισμένους διαπλεκόμενους παράγοντες, τα κινήματα ξεδοντιάστηκαν και όλη τους η δυναμική αναλώθηκε σε μάχες μικρής εμβέλειας για την τιμή των όπλων και για ξεροκόμματα. Ταυτόχρονα αντί να υπάρχει σύμπνοια μεταξύ των ιδιωτικών και των δημοσίων υπαλλήλων και να πιέζουν όλοι μαζί έτσι ώστε αυτοί του ιδιωτιοκού τομέα να απολαμβάνουν κατ' ελάχιστο αυτά που απολάμβαναν αυτοί του δημοσίου, αντίθετα ο καθένας προσπαθούσε να βγάλει τα μάτια του άλλου, ενώ το κράτος και η εργοδοσία, χόρευαν ταγκό με όποιον κατά περίπτωση τους βόλευε. 

Σταδιακά  όταν τα πράγματα άρχισαν να ζορίζουν στην πρώτη αιχμή της επίθεση βρέθηκαν - και πολύ λογικά- οι δημόσιοι υπάλληλοι, αφού πρώτα ρίχτηκε λάσπη άφθονη εναντίον τους και ο όχλος κουρδίστηκε από τα πληρωμένα παπαγαλάκια των ΜΜΕ. Με δεδομένο το φθόνο που έτρεφαν όλοι οι υποψήφιοι χαλίφηδες για τους χαλίφηδες, το έργο τους ήταν εύκολο. Κανείς πλην των ιδίων, δεν στενοχωρήθηκε που κόπηκαν δώρα, μισθοί κλπ. Αντίθετα όλοι πανηγύρισαν μέτρα όπως η εφεδρεία και πολλοί λυπήθηκαν που δεν έγιναν και απολύσεις. ¨Έτσι πάρα πολύ εύκολα καταρτίστηκε και ένα μισθολόγιο στο δημόσιο, παραπλανητικά "δίκαιο", με ειδικά μισθολόγια να παραμένουν (στρατός , αστυνομία, δικαιοσύνη για να μην ξεχνάμε και σε ποιους στηριζόμαστε αν σφίξουν οι κώλοι). Από την άλλη μεριά, αυτός που τελείωσε π.χ. Δημόσια Διοίκηση ΑΕΙ και πρωτοκολλεί έγγραφα ή κάνει Διοικητική δουλειά, παίρνει ακριβώς τα ίδια με τον Κτηνίατρο που επιβλέπει τα σφαγεία ή κάνει εμβόλια για βρουκέλλωση, με τον Μηχανικό που επιβλέπει τα δημόσια έργα και ελέγχει πολεοδομικές παραβάσεις και πάει λέγοντας. Φυσικά κανένα δεν απασχολεί το γεγονός ότι έτσι η Δημόσια Διοίκηση υποσκάπτεται αντί να ενισχύεται, προς χάριν της τέρψεως του λαού που απαιτεί "αίμα δημοσίων υπαλλήλων". Φυσικά σε όλα αυτά οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν ανίκανοι να αντιδράσουν, μετά από τα τόσα χρόνια συνδικαλιστικής ραστώνης, με τους εκπροσώπους τους να τους έχουν πουλήσει γερά.

Ο ιδιωτικός τομέας από την άλλη στην αρχή φάνηκε να την βγάζει καθαρή ή τουλάχιστον έτσι πίστεψαν όσοι είχαν IQ λίγο πάνω από δεκάχρονο. Όλοι ενστερνίζονταν τα μανιφέστα του Δασκαλόπουλου και του Μάνου επιδεικνύοντας μια πραγματικά αξιοθαύμαστη συμπεριφορά όπου μπέρδευαν αυτό που άκουγαν με αυτό που θα ήθελα να άκουγαν. Μια τέτοια σύμπνοια απόψεων όπου ο εργοστασιάρχης ή ο CEO συμφωνούσαν με το εργάτη ή τον υπάλληλο, ήταν πραγματικά υπέροχη.

Τελικά αποδείχτηκαν κάπως έτσι τα αλισβερίσια τους.

Είναι πραγματικά ανόητος κάποιος που χαίρεται την πυρκαγιά στο σπίτι του γείτονά του και δεν αντιλαμβάνεται ότι όπου νά' ναι παίρνει και το δικό του φωτιά.

Τώρα που η αναμενόμενη επίθεση ήρθε, τι γίνεται ;

Ποιος θα τους βοηθήσει άραγε ; Οι συνδικαλιστές τους. Μα όλοι αυτοί μετά από λίγο γινόταν βουλευτές εξαργυρώνοντας έτσι το λειτούργημα τους να κρατάνε ήσυχο το κοπάδι και ευνουχισμένα τα σκυλιά. Ποιος θα τους συμπαρασταθεί ; Οι δημόσιοι υπάλληλοι μήπως ;

Λίγο δύσκολο, γιατί αυτοί ηλιθιωδώς, μιμούμενοι την συμπεριφορά των άλλων, γελάνε και τους λένε "Welcome to The Machine". 

Τώρα τι γίνεται που με μερικά ξεροκόμματα και ταΐσματα σε συνδικαλιστο-Εργατο-αγροτοπατέρες η διαπλεκόμενη δημόσια και ιδιωτική εργοδοσία, κατάφερε να τους πατήσει όλους κάτω ;

Τώρα ποιος γελάει;

Τώρα ποιος θα παλέψει και δίπλα σε ποιον ;

Με τι όρους και όραμα θα παλέψουν ;

Πόσο ακόμα πρέπει να συνεχιστεί αυτό το αλληλοφάγωμα για να καταλάβουμε όλοι ότι δεν υπάρχει ιδιωτικός και δημόσιος υπάλληλος. 

Μην παρασύρεστε από ψευτοδιλήμματα και διαχωριστικές γραμμές. 

Υπάρχει μόνο εργαζόμενος και εργοδότης. 

Υπάρχει μόνο αυτός που βάζει την πλάτη ή το μυαλό και αυτός που καρπώνεται τα κέρδη.

Υπάρχει μόνο αυτός που απαιτεί να ζει σαν άνθρωπος και αυτός που προσπαθεί να του το στερήσει για να συνεχίσει να ζει σαν βασιλιάς.