Ένα κερί που σβήνει, η Ελλάδα

Όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου η εικόνα αυτής της χώρας μοιάζει με ένα κερί που η φλόγα του τρεμοπαίζει έτοιμη να σβήσει. Βλέπω τα χιλιάδες μαγαζιά με λουκέτα στους δρόμους της Αθήνας. Βλέπω τις ουρές των ανέργων έξω από τον ΟΑΕΔ για ένα επίδομα 200-300 ευρώ. Βλέπω τα απελπισμένα μάτια των νέων ανθρώπων που δεν μπορούν να βρουν δουλειά. Βλέπω τα σκαμμένα πρόσωπα των γερόντων που νιώθουν τη ζωή τους να κρέμεται από μια κλωστή καθώς περιμένουν 6 με 8 μήνες να τους δει ο γιατρός του ΙΚΑ. Και σήμερα πρωί-πρωί με πήρε τηλέφωνο φίλος από το αρχηγείο των Ε.Δ. το γνωστό ΓΕΕΘΑ για να μου πει το φοβερό, ότι οι ελλείψεις σε στρατό, αεροπορία, ναυτικό αγγίζουν πια το όριο του αξιόμαχου των Ενόπλων Δυνάμεων, καθώς λόγω περικοπών συμβαίνουν τα εξής απαράδεκτα:



Πολεμικά αεροπλάνα κι ελικόπτερα, παραμένουν μήνες ακινητοποιημένα σε στρατιωτικά αεροδρόμια γιατί δεν δίνονται κονδύλια αγοράς των αναγκαίων προς αλλαγή ανταλλακτικών τους. Πιλότος Μιράζ 2000, γιος καλού μου φίλου, λέει συχνά στον πατέρα του ότι οι περιπολίες και οι αναχαιτίσεις στο Αιγαίο ελληνικών πολεμικών αεροπλάνων γίνονται πλέον με αεροσκάφη των οποίων βασικά εξαρτήματα των μηχανών τους, βρίσκονται εκτός του χρόνου ζωής που ορίζουν οι κατασκευαστές. Πολλά λιμεναρχεία δεν έχουν καύσιμα πλέον για τα πλωτά περιπολικά τους , ενώ στην παραμικρή βλάβη των σκαφών καταδίωξης αυτά ακινητοποιούνται στο πλησιέστερο λιμάνι. Προχθές στέρεψε και η βενζίνη για τα περιπολικά και τις μοτοσικλέτες της ΕΛ.ΑΣ. Οι «γύπες» της Ευρώπης και της Αμερικής που εδώ και δύο χρόνια κατασπαράζουν την Ελλάδα ολοκλήρωσαν το σχέδιό τους. Η χώρα μας σχεδόν ανοχύρωτη περιμένει την πρώτη φοβέρα από την Τουρκία για να συμβιβαστεί αμέσως, είτε αυτός ο συμβιβασμός αφορά τον ορυκτό πλούτο στο Αιγαίο, είτε τις βραχονησίδες, είτε τα έξι μίλια κλπ. Το ερώτημα είναι εμείς τι κάνουμε. Θα αφήσουμε να σβήσει αυτό το κερί που λέγεται Ελλάδα;