Πόθεν Έσχες: 'Ενα παιχνίδι στα μέτρα της Εξουσίας.
Αυτές τις ημέρες όπως και κάθε χρόνο δημοσιοποιούνται τα στοιχεία του Πόθεν Έσχες των βουλευτών. Το οποίο φυσικά "Πόθεν" δεν είναι ούτε κατά διάνοια, αλλά ούτε και "Έσχες" είναι διότι γελάει κόσμος όταν διαβάζει ότι Πρωθυπουργοί, Υπουργοί και λοιποί μεγαλοαστοί γόνοι τζακιών της ελληνικής επικράτειας από γεννήσεως Ελληνικού Κράτους διαθέτουν ένα-δυο διαμερίσματα και καμιά 50αριά χιλιάδες ευρώ στην τράπεζα. Άσε που κανείς δεν έχει καταθέσεις στην Ελβετία... :-) Είναι πλήρως αποπροσανατολιστική αυτή η διαδικασία και ιδαιτέρως φέτος. Τι μας νοιάζει αν ο Χ έχει 3 διαμερίσματα, ο Ψ 5 αγροτεμάχια και ο Ζ 200 μετοχές; Αυτός είναι ο πλούτος του ελληνικού Κράτους; Αυτός είναι ο πλούτος που ανήκει στο λαό της χώρας και ξεπουλιέται μέρα με τη μέρα στα διεθνή μεγαλοκαπιταλιστικά συμφέροντα; Μήπως δηλαδή πίστευε κανείς πριν το Πόθεν Έσχες ότι οι Υπουργοί κοιμούνται στα παγκάκια; Μήπως τους ψήφισε κανείς ως φτωχούς μεροκαματιάρηδες; Προφανώς και όχι. Και ούτε νομίζω ζητά ή περιμένει κανείς να είναι πάμφτωχοι οι πολιτικοί ηγέτες. Ακόμη και στα πιο επαναστατικά κινήματα του κόσμου, οι ηγέτες ήταν οικονομικά επιφανή πρόσωπα και φυσικά η όποια οικονομική επιφάνεια δεν είναι εξ ορισμού κατακριτέα. Και ο Μαρξ και ο Τσε δεν ήταν δα και... φτωχαδάκια! Εργάστηκαν όμως για το λαό και ο Τσε σκοτώθηκε για αυτόν! Με τη συζήτηση περί "Πόθεν Έσχες" πέφτουμε στη λούμπα της προσωποποίησης ευθυνών αλλά και της εστίασης στα μικρά και ασήμαντα -για την εθνική οικονομία- ποσά. Και φυσικά το σύστημα βγαίνει άβρεχτο για άλλη μια φορά χάρη σε αποπροσανατολιστικές συζητήσεις.
Δεν με νοιάζει, επομένως, αν έχει 1, 2, 5 ή 12 σπίτια ένας Υπουργός. Με νοιάζει η πολιτική που εφαρμόζει. Με νοιάζουν τα συμφέροντα που εξυπηρετεί μέσω της πολιτικής του. Θα πει κανείς "μα με το Πόθεν Εσχες μπορεί να αποδειχθεί το κέρδος που απέκτησε εξυπηρετώντας αυτά τα συμφέροντα". Θα συνέβαινε αυτό, αν υπήρχε κανείς που θα δήλωνε επισήμως τα έσοδα από... μίζες και προμήθειες. Πράγμα που δε συμβαινει φυσικά, οπότε δεν έχει και κανένα νόημα η μελέτη του Πόθεν Έσχες και η ενασχόληση μ αυτό. Στην ουσία πρόκειται για ένα παιχνίδι στο οποίο μας βάζει το κυρίαρχο σύστημα να παίξουμε με τους κανόνες του. Μια ανώδυνη και light κριτική ματιά στο πολιτικό σύστημα και συζήτηση γύρω από τα αυτονόητα και ανώδυνα: για το αν οι πολιτικές ηγεσίες προέρχονται από τα ανώτερα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα. Κλασικό το κολπάκι: τα ρίχνουμε όλα στη διαφθορά, "σ΄αυτούς που τα φάγανε" και νομιμοποιείται η δοτή Κυβέρνηση να προχωρήσει με την "εκσυγχρονιστική-εξευρωπαιστική" πολιτική της στην αφαίμαξη του λαού και της χώρας, σφάζοντας ως παράπλευρες απώλειες αποδιοπομπαίους τράγους από το υπάρχον πολιτικό σύστημα (για όλα φταίει ο Τσοχατζόπουλος). Φταίει λοιπόν η διαφθορά και δε φταίει η πολιτική των μονωπωλίων, του νεοφιλελευθερισμού, της ελεύθερης αγοράς κλπ κλπ κλπ. Φταίει μόνο η διαφθορά! Ωραίο το κόλπο! Στημένο και στα μέτρα τους! Κι εμείς το αναμασάμε ανυποψίαστοι, όπως χθες, όπως προχθές, όπως πάντα. Είναι ζήτημα πολιτικής. Ούτε η μεγάλη οικονομική επιφάνεια ενός πολιτικού δείχνει με ποιους τάσσεται (με το λαό ή το κεφάλαιο) ούτε η φτώχεια του αποδεικνύει κάτι. Όπως και για το λαό ισχύει το ίδιο. Όπως υπάρχουν ειλικρινέστατοι επιφανείς οικονομικά σοσιαλιστές, έτσι υπάρχουν και επίσης ειλικρινέστατοι φτωχοί μεροκαματιάρηδες που υποστηρίζουν τις ιδέες του καπιταλισμού. Δεν υπάρχουν δεξιές και αριστερές τσέπες. Υπάρχουν δεξιά και αριστερά μυαλά. Και αδιαφορώ για την δηλωμένη περιουσία του τάδε ή του δείνα. Ενδιαφέρομαι μόνο για την ανατροπή της πολιτικής που εξαθλιώνει το λαό και τη χώρα. Είτε φτωχός είτε πλούσιος είναι αυτός που την εφαρμόζει, η πολιτική του εξακολουθεί να είναι το ίδιο δολοφονική! ---------------------------------------------------------------------------------------------------------- Μια άλλη ενδιαφέρουσα προσέγγιση απ' τον αξιόπιστο δημοσιογράφο Άρη Χατζηστεφάνου (που απολύθηκε από τον ΣΚΑΙ επειδή έκανε ντοκιμαντέρ κατά του Μνημονίου) Στις δικτατορίες δεν ζητάμε πόθεν έσχες «Έπεσε» λοιπόν το λεγόμενο «site του ενός εκατομμυρίου ευρώ» από πολίτες που ζητούσαν απεγνωσμένα πληροφορίες για το πόθεν έσχες των πολιτικών. Άνοιξαν οι κρουνοί της λαϊκής οργής ή μήπως γινόμαστε θεατές μιας ακόμη καλοστημένης επιχείρησης προπαγάνδας;
http://toixo-toixo.blogspot.com/2011/12/blog-post_21.htmlΑυτές τις ημέρες όπως και κάθε χρόνο δημοσιοποιούνται τα στοιχεία του Πόθεν Έσχες των βουλευτών. Το οποίο φυσικά "Πόθεν" δεν είναι ούτε κατά διάνοια, αλλά ούτε και "Έσχες" είναι διότι γελάει κόσμος όταν διαβάζει ότι Πρωθυπουργοί, Υπουργοί και λοιποί μεγαλοαστοί γόνοι τζακιών της ελληνικής επικράτειας από γεννήσεως Ελληνικού Κράτους διαθέτουν ένα-δυο διαμερίσματα και καμιά 50αριά χιλιάδες ευρώ στην τράπεζα. Άσε που κανείς δεν έχει καταθέσεις στην Ελβετία... :-) Είναι πλήρως αποπροσανατολιστική αυτή η διαδικασία και ιδαιτέρως φέτος. Τι μας νοιάζει αν ο Χ έχει 3 διαμερίσματα, ο Ψ 5 αγροτεμάχια και ο Ζ 200 μετοχές; Αυτός είναι ο πλούτος του ελληνικού Κράτους; Αυτός είναι ο πλούτος που ανήκει στο λαό της χώρας και ξεπουλιέται μέρα με τη μέρα στα διεθνή μεγαλοκαπιταλιστικά συμφέροντα; Μήπως δηλαδή πίστευε κανείς πριν το Πόθεν Έσχες ότι οι Υπουργοί κοιμούνται στα παγκάκια; Μήπως τους ψήφισε κανείς ως φτωχούς μεροκαματιάρηδες; Προφανώς και όχι. Και ούτε νομίζω ζητά ή περιμένει κανείς να είναι πάμφτωχοι οι πολιτικοί ηγέτες. Ακόμη και στα πιο επαναστατικά κινήματα του κόσμου, οι ηγέτες ήταν οικονομικά επιφανή πρόσωπα και φυσικά η όποια οικονομική επιφάνεια δεν είναι εξ ορισμού κατακριτέα. Και ο Μαρξ και ο Τσε δεν ήταν δα και... φτωχαδάκια! Εργάστηκαν όμως για το λαό και ο Τσε σκοτώθηκε για αυτόν! Με τη συζήτηση περί "Πόθεν Έσχες" πέφτουμε στη λούμπα της προσωποποίησης ευθυνών αλλά και της εστίασης στα μικρά και ασήμαντα -για την εθνική οικονομία- ποσά. Και φυσικά το σύστημα βγαίνει άβρεχτο για άλλη μια φορά χάρη σε αποπροσανατολιστικές συζητήσεις.
Δεν με νοιάζει, επομένως, αν έχει 1, 2, 5 ή 12 σπίτια ένας Υπουργός. Με νοιάζει η πολιτική που εφαρμόζει. Με νοιάζουν τα συμφέροντα που εξυπηρετεί μέσω της πολιτικής του. Θα πει κανείς "μα με το Πόθεν Εσχες μπορεί να αποδειχθεί το κέρδος που απέκτησε εξυπηρετώντας αυτά τα συμφέροντα". Θα συνέβαινε αυτό, αν υπήρχε κανείς που θα δήλωνε επισήμως τα έσοδα από... μίζες και προμήθειες. Πράγμα που δε συμβαινει φυσικά, οπότε δεν έχει και κανένα νόημα η μελέτη του Πόθεν Έσχες και η ενασχόληση μ αυτό. Στην ουσία πρόκειται για ένα παιχνίδι στο οποίο μας βάζει το κυρίαρχο σύστημα να παίξουμε με τους κανόνες του. Μια ανώδυνη και light κριτική ματιά στο πολιτικό σύστημα και συζήτηση γύρω από τα αυτονόητα και ανώδυνα: για το αν οι πολιτικές ηγεσίες προέρχονται από τα ανώτερα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα. Κλασικό το κολπάκι: τα ρίχνουμε όλα στη διαφθορά, "σ΄αυτούς που τα φάγανε" και νομιμοποιείται η δοτή Κυβέρνηση να προχωρήσει με την "εκσυγχρονιστική-εξευρωπαιστική" πολιτική της στην αφαίμαξη του λαού και της χώρας, σφάζοντας ως παράπλευρες απώλειες αποδιοπομπαίους τράγους από το υπάρχον πολιτικό σύστημα (για όλα φταίει ο Τσοχατζόπουλος). Φταίει λοιπόν η διαφθορά και δε φταίει η πολιτική των μονωπωλίων, του νεοφιλελευθερισμού, της ελεύθερης αγοράς κλπ κλπ κλπ. Φταίει μόνο η διαφθορά! Ωραίο το κόλπο! Στημένο και στα μέτρα τους! Κι εμείς το αναμασάμε ανυποψίαστοι, όπως χθες, όπως προχθές, όπως πάντα. Είναι ζήτημα πολιτικής. Ούτε η μεγάλη οικονομική επιφάνεια ενός πολιτικού δείχνει με ποιους τάσσεται (με το λαό ή το κεφάλαιο) ούτε η φτώχεια του αποδεικνύει κάτι. Όπως και για το λαό ισχύει το ίδιο. Όπως υπάρχουν ειλικρινέστατοι επιφανείς οικονομικά σοσιαλιστές, έτσι υπάρχουν και επίσης ειλικρινέστατοι φτωχοί μεροκαματιάρηδες που υποστηρίζουν τις ιδέες του καπιταλισμού. Δεν υπάρχουν δεξιές και αριστερές τσέπες. Υπάρχουν δεξιά και αριστερά μυαλά. Και αδιαφορώ για την δηλωμένη περιουσία του τάδε ή του δείνα. Ενδιαφέρομαι μόνο για την ανατροπή της πολιτικής που εξαθλιώνει το λαό και τη χώρα. Είτε φτωχός είτε πλούσιος είναι αυτός που την εφαρμόζει, η πολιτική του εξακολουθεί να είναι το ίδιο δολοφονική! ---------------------------------------------------------------------------------------------------------- Μια άλλη ενδιαφέρουσα προσέγγιση απ' τον αξιόπιστο δημοσιογράφο Άρη Χατζηστεφάνου (που απολύθηκε από τον ΣΚΑΙ επειδή έκανε ντοκιμαντέρ κατά του Μνημονίου) Στις δικτατορίες δεν ζητάμε πόθεν έσχες «Έπεσε» λοιπόν το λεγόμενο «site του ενός εκατομμυρίου ευρώ» από πολίτες που ζητούσαν απεγνωσμένα πληροφορίες για το πόθεν έσχες των πολιτικών. Άνοιξαν οι κρουνοί της λαϊκής οργής ή μήπως γινόμαστε θεατές μιας ακόμη καλοστημένης επιχείρησης προπαγάνδας;
Πριν δημιουργηθούν λανθασμένες εντυπώσεις μια διευκρίνιση: Όσοι πολιτικοί κριθούν ένοχοι για παράνομες οικονομικές συναλλαγές πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Ήδη οι πολίτες, τούς γνωρίζουν και έχουν εξασφαλίσει ότι δεν μπορούν να περπατήσουν ούτε δέκα μέτρα στο δρόμο. Αυτό το αίσθημα πρέπει να μετουσιωθεί σε καταδικαστικές αποφάσεις και σκληρή τιμωρία.
Είναι όμως αυτό το πρόβλημα μιας χώρας που καλείται να πληρώσει περίπου 360 δισεκατομμύρια ευρώ; Το μιντιακό κατεστημένο και οι οικονομικές ελίτ θέλουν να πιστέψουμε ότι τα χρήματά αυτά «φαγώθηκαν» από 300 ανθρώπους και τους αυλικούς τους. Δεν απέχουμε πολύ από τη στιγμή που θα μας πουν ότι σε κάθε βουλευτή αντιστοιχούν ατασθαλίες 1.2 δισ ευρώ και αν απομακρύνουμε τους συγκεκριμένους κυρίους και κυρίες θα επανέλθουμε στην οδό της αρετής.
Πού πήγαν αίφνης όλοι αυτοί που μιλούσαν για τους διαρκώς ελλειμματικούς προϋπολογισμούς (χωρίς βέβαια να αναφέρονται ποτέ στην φορολογική ασυλία των εφοπλιστών, της εκκλησίας, των τραπεζών κτλ); Πού εξαφανίστηκαν όσοι έλεγαν ότι η Ελλάδα είναι ένας ξερότοπος ο οποίος δεν μπορεί να επιβιώσει εκτός του ευρώ και των δυτικών χρηματαγορών; Προφανώς αυτά τα επιχειρήματα μπαίνουν προς στιγμήν στην άκρη καθώς τώρα πρέπει να υμνήσουμε το τριήμερο της Παναγιάς της διεφθαρμένης.
Κι όμως το «έγκλημα» των ημερών δεν είναι το στραβό πόθεν έσχες των πολιτικών. Είναι η παραδοχή Σαχινίδη ότι δεν είναι σε θέση να υπολογίσει το δημοσιονομικό έλλειμμα για το 2011. Πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο που μας κατηγορούσε ότι θέλουμε να μετατρέψουμε την Ελλάδα σε μπανανία, όταν ζητούσαμε τη δημιουργία επιτροπής λογιστικού ελέγχου. Πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που κατηγορούνται ότι «πείραξαν» τα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας για να βάλουν την Ελλάδα στο ΔΝΤ πριν από την Ιρλανδία. Τα ίδια πολιτικά και κομματικά στελέχη κάθονται σήμερα σαν αποτυχημένοι μάγοι της υποσαχάρειας Αφρικής και δηλώνουν ότι δεν μπορούν να υπολογίσουν το έλλειμμα.
Η λογική που θα επικρατήσει τις επόμενες ημέρες δεν διαφέρει και πολύ από τη λογική των σχεδιαστών του περίφημου εξώφυλλου του γερμανικού περιοδικού Focus που απέδιδε τις ευθύνες σε ρατσιστικά χαρακτηριστικά των Ελλήνων και μια γονιδιακή ροπή προς τη διαφθορά. Μόνο που αυτή τη φορά είναι Έλληνες αρχισυντάκτες που θα κλιθούν να ετοιμάσουν τα κείμενα.
Η απόδοση όλων των ευθυνών στην διαφθορά είναι μια δοκιμασμένη τεχνική που εφαρμόστηκε με επιτυχία από τις οικονομικές ελίτ σε χώρες όπως η Βραζιλία, η Αργεντινή κ.ά. Έχει ως στόχο να αποκρύψει τις δομικές αδυναμίες του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, των λεόντειων περιφερειακών νομισματικών ενώσεων και των δομικών ανωμαλιών της εκάστοτε οικονομίας.
Στην Ελλάδα, συγκεκριμένα, πρέπει να ξεχάσουμε τη μετατροπή της χρηματοπιστωτικής κρίσης σε δημοσιονομική μέσω της παροχής 110 δισ στις τράπεζες. Πρέπει να μην συζητάμε για τη λειτουργία της Ευρωζώνης που δημιουργεί ελλείμματα και χρέος στην ευρωπαϊκή περιφέρεια ενώ συσσωρεύει πλεονάσματα στο κέντρο. Πρέπει να καταδικάζουμε κάθε σχέδιο στάσης πληρωμών ενός παράνομου ή/και απεχθούς χρέους. Πρέπει να μην βλέπουμε ότι το διάτρητο φορολογικό σύστημα της χώρας είναι ένας μηχανισμός αναδιανομής πλούτου από τους πολλούς στους λίγους.
Δεν είναι φυσικά τυχαίο ότι η παρουσίαση των στοιχείων του πόθεν έσχες έγινε μόνο μετά το οριστικό τέλος της ελληνικής δημοκρατίας, όταν μια δοτή κυβέρνηση τεχνοκρατών επιχειρεί να ενοχοποιήσει όχι μόνο τους πολιτικούς αλλά την ίδια την έννοια της πολιτικής. Μόνο όταν στην Ευρώπη αναλαμβάνουν την εξουσία οι συνεργάτες της Γκόλντμαν Σακς, τα μέλη της Τριμερούς επιτροπής, οι διευθυντές των μεγάλων συγκροτημάτων του Τύπου και ορισμένοι νεοφασίστες παλιάτσοι το σύστημα θυμάται να κατακεραυνώσει μερικές ομάδες εξωνημένων, πλην πολιτικά ασήμαντων βουλευτών.
Το σκηνικό που στήνεται αποτελεί μια μικρογραφία του κλίματος που δημιουργούνταν πριν από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο όταν τα ισχυρότερα οικονομικά κέντρα αναζητούσαν μια διέξοδο από την μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία του καπιταλισμού.
Η Ελλάδα κυβερνάται σήμερα από έναν πρωθυπουργό ο οποίος έχει σαφώς μικρότερη δημοκρατική νομιμοποίηση από αυταρχικούς ηγέτες όπως ο Πούτιν της Ρωσίας ή ο Αχμεντινετζάντ του Ιράν. Τα υπουργεία καταλαμβάνονται από οπαδούς της χούντας με αντιδραστικές ιδέες που συναντάς μόνο στα πλέον σκοταδιστικά καθεστώτα του πλανήτη. Όταν όμως ένα σύστημα καλεί τις τεχνοκρατικές και φασιστικές εφεδρείες του οι πολίτες αποκτούν αυτομάτως το δικαίωμα να το ανατρέψουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου