Η Ελληνίδα που έφερε το Μπόλιγουντ στο Χόλιγουντ

Τις δύο υπερδυνάμεις του κινηματογράφου έχει καταφέρει να ενώσει μία Ελληνίδα, η οποία δικαίως χαρακτηρίζεται «η γυναίκα που έφερε το Μπόλιγουντ στο Χόλιγουντ». Η Χριστίνα Μαρούδα χρησιμοποίησε τις σπουδές της στις διεθνείς σχέσεις και στο μάρκετινγκ, την αγάπη της για τον ινδικό κινηματογράφο, την επαγγελματική πείρα της σε μεγάλες αμερικανικές εταιρείες κινηματογραφικών παραγωγών και φυσικά το εκρηκτικό κρητικό ταμπεραμέντο της για να ιδρύσει το πρώτο Φεστιβάλ Ινδικού Κινηματογράφου στη Μέκκα του αμερικανικού σινεμά, το Λος Αντζελες.

Αν και μόλις τριάντα έξι χρόνων, έχει καταφέρει να δικτυωθεί στο Χόλιγουντ σε βαθμό που έχει γίνει περιζήτητη σε μεγάλες εταιρείες στον χώρο των μίντια και της ψυχαγωγίας, όπως τη συμβουλευτική εταιρεία Media Partners Global, η οποία πριν από μερικούς μήνες της προσέφερε μία διευθυντική θέση. Την ίδια στιγμή, η φήμη της έχει ταξιδέψει και στην ανατολική ακτή της Αμερικής, αφού πρόσφατα δέχτηκε πρόταση συνεργασίας από το Lincoln Center της Νέας Υόρκης, που θεωρείται η Μέκκα της Τέχνης και του θεάματος. Για όλες αυτές τις σημαντικές συνεργασίες, για τη ζωή της μεταξύ Αμερικής και Ελλάδας, αλλά και για την επέλαση του ινδικού κινηματογράφου μίλησε στην «Espresso της Κυριακής» έναν μήνα πριν από την έναρξη του 9ου Φεστιβάλ Ινδικού κινηματογράφου στο Λος Αντζελες (12 - 17 Απριλίου).

- Πώς σκέφτηκες να λανσάρεις ένα ινδικό φεστιβάλ κινηματογράφου και όχι ένα ελληνικό, αφού δεν υπήρχε ακόμα τέτοιο πριν από εννέα χρόνια στο Λος Αντζελες; Ο ινδικός κινηματογράφος ως βιομηχανία ταινιών είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο. Αφού δούλεψα δύο χρόνια στα δύο μεγαλύτερα φεστιβάλ διεθνούς κινηματογράφου στο Λος Αντζελες, ανακάλυψα ότι δεν έδειχναν καθόλου ινδικές ταινίες. Μου φάνηκε παράξενο. Εκανα μια έρευνα και διαπίστωσα, πρώτον, ότι δεν υπήρχε κανένα φεστιβάλ ινδικού κινηματογράφου στην Αμερική και, δεύτερον, ότι στο Λος Αντζελες υπήρχε μεγάλη ινδική κοινότητα, περίπου 200.000 άνθρωποι. Ηταν το 2002 που είχε σημειώσει μεγάλη επιτυχία η ταινία «Monsoon Wedding», το «Lagaan» είχε προταθεί για καλύτερη ξενόγλωσση ταινία στα Οσκαρ, όλος ο κόσμος στην Αμερική ανακάλυπτε τη γιόγκα, την ινδική μόδα κ.λπ., οπότε σκέφτηκα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή για να ξεκινήσει ένα φεστιβάλ κινηματογράφου. Οσον αφορά τον ελληνικό κινηματογράφο, δεν πίστευα ότι θα είχε τον ίδιο αντίκτυπο, διότι η ποσότητα των ταινιών που παράγουμε είναι πολύ μικρότερη (η Ινδία παράγει 1.000 τον χρόνο, η Ελλάδα λιγότερο από το 10% αυτού του αριθμού), οι περισσότερες ταινίες γίνονται για την ελληνική τηλεόραση ή για το ελληνικό κοινό και έχουμε συνήθως δυο τρεις που βγαίνουν προς τα έξω. Επίσης, η ελληνική κοινότητα στο Λος Αντζελες είναι μικρή, διασκορπισμένη και κάπως… παλαιών αρχών. Ταινίες όπως ο «Κυνόδοντας» δεν είναι αυτές που περιμένουν να δουν. Είναι μια κοινότητα που έχει μείνει στη δεκαετία του ’50 και νοσταλγεί την Ελλάδα εκείνων των χρόνων.

- Τι να περιμένουμε στο φετινό φεστιβάλ; Θα υπάρχουν ταινίες της κλάσης του «Slumdog Millionaire»; Ταινίες σαν το «Slumdog» έρχονται μία φορά στα δέκα χρόνια. Σίγουρα όμως, φέτος έχουμε ταινίες από τους πιο νέους, ταλαντούχους και υποσχόμενους σκηνοθέτες που έχει σήμερα η Ινδία. Και πολλοί από αυτούς έρχονται για δεύτερη χρονιά στο φεστιβάλ, κάτι που μας κάνει ιδιαίτερα περήφανους.

Το «american dream» εξελίσσεται σε «indian dream»…

- Θεωρείς ότι η άνοδος του Μπόλιγουντ έχει βρει έδαφος να πατήσει πάνω στη δυτική οικονομική κρίση; Πιστεύεις ότι θα μπορούσαμε πιθανόν στο μέλλον να μιλάμε για το «indian dream» τουλάχιστον σε επίπεδο θεάματος; Είναι πολύ πιθανόν τουλάχιστον για την επόμενη δεκαετία. Η Αμερική δεν έχει ανακάμψει από την κρίση, το ίδιο και η βιομηχανία του κινηματογράφου της. Το «american dream» έχει αρχίσει να χάνεται. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει στην Ινδία. Η μεσαία τάξη, η οποία δεν υπήρχε καν πριν από δέκα χρόνια, έχει αρχίσει να αναπτύσσεται και οι γονείς βλέπουν τα παιδιά τους να έχουν δουλειές και ευκαιρίες που εκείνοι δεν είχαν ονειρευτεί ποτέ.

- Οι αστέρες του Μπόλιγουντ συμπεριφέρονται σαν ντίβες όπως αυτοί του Χόλιγουντ; Ενδιαφέρονται εξίσου για το τι θα φορέσουν στο κόκκινο χαλί; Ολοι οι αστέρες είναι αστέρες. Και οι Ινδοί είναι κάτι περισσότερο από αστέρες. Είναι θεοί. Τους αφιερώνονται ναοί, δρόμοι, εθνικές εορτές, ονόματα λουλουδιών. Είναι κάτι το ασύλληπτο. Και φυσικά, το θέμα της μόδας είναι top σε όλα τα κανάλια και τα κόκκινα χαλιά. Μου αρέσει πολύ όμως που συνδυάζουν τα κλασικά ινδικά χρώματα και μοτίβα με γραμμές δυτικές και μοντέρνες. Είναι πραγματικά εξπέρ σε ό,τι έχει να κάνει με υψηλή ραπτική.

Οι Ινδοί ξέρουν μόνο το «Ζ» του Γαβρά…

- Οι ινδικές ταινίες μοιάζουν πιο πολύ στις χολιγουντιανές ή τις ελληνικές; Είναι κάτι ανάμεσα. Κάποιες μοιάζουν με τις δικές μας των δεκαετιών ’60, ’70. Τα τελευταία χρόνια όμως, έχουν αλλάξει αρκετά. Αυτές που έρχονται από τη Μουμπάη είναι πολύ πιο σύγχρονες. Απλώς, δεν δείχνουν ηθοποιούς να φιλιούνται, ούτε και γυμνό, διότι τις ταινίες τις βλέπει ολόκληρη η οικογένεια, τρεις γενιές, οπότε οι προδιαγραφές είναι ανάλογες.

- Οι Ινδοί δείχνουν ενδιαφέρον για τον ελληνικό κινηματογράφο; Δεν θα το ’λεγα. Καμιά φορά με ρωτάνε. Ξέρουν μόνο την ταινία «Ζ» (του Κώστα Γαβρά)! Γενικώς, δεν βλέπουν πολύ ξένο κινηματογράφο, αφού με χίλιες ταινίες δικές τους τον χρόνο είναι αρκετά απασχολημένοι!

Τα άλματα στην καριέρα της…

- Μίλησέ μας για τη δουλειά σου στη Media Partners Global. Η Media Partners Global είναι μια συμβουλευτική εταιρεία σε θέματα μίντια και ψυχαγωγίας. Παρέχουμε στρατηγικό μάνατζμεντ και συμβουλές σε θέματα παραγωγής, διανομής, επέκτασης εταιρειών από το ένα τμήμα της βιομηχανίας ψυχαγωγίας σε άλλα. Σε αυτήν τη φάση δουλεύω με έναν πελάτη μας από την Ινδία. Είναι το μεγαλύτερο και πιο δημοφιλές στούντιο της Ινδίας, κάτι σαν Warner Bros, Universal και Paramount όλα μαζί. Τον ενδιαφέρει να έρθει στην Αμερική και να κάνει την παραγωγή τριών ταινιών!

- Πού βλέπεις τον εαυτό σου επαγγελματικά σε δέκα χρόνια από σήμερα; Η ερώτησή σας έρχεται πάνω στην κατάλληλη στιγμή. Μόλις είχα μία προσφορά από το πολιτιστικό κέντρο Lincoln Center, την οποία έπειτα από πολλή σκέψη αποφάσισα να δεχτώ. Ετοιμάζομαι λοιπόν να μετακομίσω άμεσα στη Νέα Υόρκη και να ξεκινήσω να εργάζομαι ως αναπληρώτρια διευθύντρια χορηγιών (Associate Director of Individual Giving). Θα συνεχίσω να συνεργάζομαι με τη Media Partners Global και να είμαι η ιδρύτρια και γενική διευθύντρια του Ινδικού Φεστιβάλ Κινηματογράφου για φέτος και από του χρόνου θα προσλάβουμε έναν παραγωγό και έναν βοηθό γενικής διεύθυνσης που θα αναλάβουν σχεδόν όλες τις αρμοδιότητές μου. Το 2012 θα γιορτάσουμε τα δέκα χρόνια του φεστιβάλ, οπότε θα είναι μια ιδιαίτερη χρονιά για το φεστιβάλ αλλά και για μένα. «Εάν ήμουν υπουργός Πολιτισμού…»

- Εχεις επαγγελματική δράση στην Ελλάδα; Περιορισμένη προς το παρόν. Εχω προσπαθήσει τα τελευταία τέσσερα πέντε χρόνια να έρθω σε επαφή με φορείς του υπουργείου Πολιτισμού, του Φεστιβάλ Αθηνών και του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, αλλά δεν έχουν αποδώσει οι προσπάθειές μου. Κρίμα, διότι πιστεύω ότι έχω πολλές ιδέες και τη δυνατότητα να τις υλοποιήσω, αλλά η αντιμετώπιση από την ελληνική πλευρά είναι κάπως απογοητευτική. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί Ελληνες διαπρέπουν στο εξωτερικό. Εάν ήμουν υπουργός Πολιτισμού και μου ερχόταν ένα χαρτί, ένα e-mail ή ένα τηλεφώνημα για κάποια Ελληνίδα ή για κάποιον Ελληνα που είναι στο Λος Αντζελες, έχει ξεκινήσει δικό του φεστιβάλ, έχει δουλέψει στο στούντιο Lions Gate, στο Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου, έχει διευθυντική θέση σε συμβουλευτική εταιρεία σε θέματα μίντια και ψυχαγωγίας και πηγαίνει να δουλέψει στο Lincoln Center, θα έλεγα σε κάποιον υπεύθυνο να κλείσει μαζί του ένα ραντεβού. Και γνωρίζω δυστυχώς και πολλά άλλα άτομα με πολύ περισσότερα προσόντα από τα δικά μου που η Ελλάδα τα αγνοεί. Κρίμα. Είμαι πάντως αισιόδοξη και φιλόδοξη και πιστεύω ότι σε κάποια στιγμή θα αλλάξει αυτή η κατάσταση. Εχουμε τόσα πολλά να προσφέρουμε ως κράτος, τέτοια κληρονομιά, απλώς πρέπει να βρούμε τον κατάλληλο τρόπο να αλλάξουμε κάπως τη νοοτροπία της αρνητικότητας, του ανταγωνισμού και της απαισιοδοξίας και να κοιτάξουμε να προωθήσουμε τον πολιτισμό μας.

«Η Κρήτη είναι ένας ευλογημένος τόπος»

- Κάθε πότε επισκέπτεσαι την Ελλάδα; Εχεις κάποιο αγαπημένο νησί πέρα από τη γενέτειρά σου, την Κρήτη; Ερχομαι δύο φορές τον χρόνο, καλοκαίρι και Χριστούγεννα. Καλοκαίρι κάθομαι για δύο μήνες. Γενικώς, περνάω πιο πολύ χρόνο στην Κρήτη από ό,τι οι Κρητικοί φίλοι μου που μένουν στην Αθήνα. Η Σαντορίνη είναι ένα από τα αγαπημένα μου νησιά. Δεν συγκρίνεται πιστεύω με κανένα άλλο, αν και οι παραλίες της είναι μέτριες. Αλλά η Κρήτη έχει πολύ ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου και πιστεύω ότι είναι ένας ευλογημένος τόπος.

- Τι σου λείπει περισσότερο όταν δεν είσαι στην Ελλάδα; Η οικογένειά μου πάνω απ’ όλα. Επίσης, το φαγητό, αλλά περισσότερο η γλώσσα και ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνούμε. Αυτή η άνεση και η αμεσότητα μου έχει λείψει πολύ.

- Υπάρχουν άλλοι Ελληνες με τους οποίους κάνεις παρέα εκεί; Υπάρχουν κάποιοι Ελληνες με τους οποίους κάνω παρέα και έχω δεθεί. Η Αγγελική Γιαννακοπούλου, που είναι η ιδρύτρια και συν-γενική διευθύντρια του Ελληνικού Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο Λος Αντζελες και επίσης παραγωγός ταινιών, είναι καλή μου φίλη. Οπως και η Δάφνη Λαμπρινού, Ηρακλιώτισσα κι αυτή, η οποία εργάζεται ως υπεύθυνη στο κομμάτι του post-production στην εταιρεία του μεγάλου παραγωγού του Χόλιγουντ Τζέρι Μπρουκχάιμερ («Πειρατές της Καραϊβικής», «CSI», κ.ά.).

- Μέσα στις τόσες αυξημένες επαγγελματικές υποχρεώσεις σου καταφέρνεις να συνδυάζεις καριέρα με προσωπική ζωή, ελεύθερο χρόνο, φίλους, χόμπι, κ.λπ; Ναι. Ερχομαι στην Ελλάδα δύο φορές τον χρόνο, ταξιδεύω μία φορά στην Ινδία, κάνω εκδρομές εδώ κοντά στο Λος Αντελες, παίζω τένις, κολυμπάω κάθε εβδομάδα, κάνω hiking και έχω πολλούς φίλους στο Λος Αντζελες. Ολα θέλουν καλό προγραμματισμό. Το γεγονός ότι είμαι Ζυγός βοηθάει! ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΡΑΥΤΟΠΟΥΛΟΥ