Ήταν ένα μικρό καράβι

Γράφει ο Μάνος Σιγανός

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα μικρό καράβι που ταξίδευε σε γαλήνια θάλασσα. Όσοι το κυβερνούσαν περνούσαν όμορφα, αφού δεν είχαν δυσκολία να το κουμαντάρουν με καλό καιρό. Είχαν και κάποια αποθέματα στα αμπάρια τους που τους εξασφάλιζαν ότι θα περνούσαν πλουσιοπάροχα και έτσι έδιναν και μερικά ψίχουλα στο πλήρωμα για να περνάει και εκείνο καλά και να δουλεύει χωρίς να διαμαρτύρεται. Πού και πού το πλοίο έμπαζε νερά και εκείνοι κάλυπταν πρόχειρα τις τρύπες για να μην πάρει κανείς είδηση τον κίνδυνο που κάποιοι έβλεπαν να έρχεται. Κανείς ωστόσο από το πλήρωμα δεν ήξερε τον προορισμό αν και κάποιοι υποψιάζονταν πως δεν υπάρχει συγκεκριμένος. Σε κάποια φάση οι μηχανές άρχισαν να σκουριάζουν και έτσι το πλοίο δυσκολευόταν να ακολουθήσει τη σωστή πορεία. Τα μπαλώματα στο γέρικο σκαρί του άρχισαν να υποχωρούν και να μπάζουν πάλι νερά. Τότε ο καπετάνιος που το κυβερνούσε είτε επειδή κουράστηκε είτε για τους δικούς του λόγους που δεν ανακοίνωσε ποτέ στο πλήρωμα, αποφάσισε να δώσει σε άλλον το πηδάλιο. Εκείνος ήξερε ότι η πορεία δεν θα ήταν εύκολη, αλλά δήλωνε πως όταν ανέλαβε να το κυβερνήσει δεν γνώριζε πολλές λεπτομέρειες για την κατάσταση του πλοίου και υποσχέθηκε να το οδηγήσει σε υπήνεμο λιμάνι. Κάποιος τότε φώναξε ότι είδε μπροστά ένα παγόβουνο το οποίο έπρεπε πάση θυσία να αποφύγουν. Αποφάσισαν όλοι μαζί να φωνάξουν βοήθεια από τα πλοία που βρίσκονταν τριγύρω για να τους οδηγήσουν με ασφάλεια στο προστατευμένο λιμάνι με το αζημίωτο εννοείται. Το μικρό αυτό καράβι που λέγεται Ελλάδα πλέει τώρα μεσοπέλαγα με πολλά μποφόρ και αβέβαιο προορισμό. Όλα αυτά τα χρόνια ζούσαμε όλοι (επιβάτες και πλήρωμα) σαν να μην πρόκειται να υπάρξει άλλη γενιά επιβατών σε αυτό το πλοίο και για αυτόν τον λόγο είχαμε διαρκώς στραμμένα κρυφά τα βλέμματα μας προς τις σωσίβιες λέμβους, πολλοί μάλιστα τώρα θέλοντας να αποφύγουν την σύγκρουση έσπευσαν ήδη να ανέβουν τις σωσίβιες λέμβους και έχουν εγκαταλείψει το πλοίο. Τώρα αντί όλο το πλήρωμα να ενώσει τις δυνάμεις του να αποφύγουμε το παγόβουνο, ο ένας ρίχνει τις ευθύνες στον άλλον και θα ήταν σίγουρα όλοι πολύ ευτυχισμένοι αν μπορούσαν να πείσουν τους επιβάτες ότι φταίει το παγόβουνο που βρέθηκε μπροστά μας…