Aς διώξουμε το φόβο και ας αφήσουμε ένα δάκρυ για το χαμένο παράδεισο που σχεδιάσαμε...Ίσως τότε γίνουμε αποτελεσματικοί!!!
Αγγελική Α. Κατσαρού
Στη ρομαντική επαρχιακή πόλη οι άνθρωποι περπατάνε με ένα "ύφος"-ο καθένας με το δικό του και για τους δικούς του λόγους.
Αργία σήμερα - κι όχι απεργία....... Άρχοντες για μιά μέρα λοιπόν.......
Μιά παρέα μικρών παιδιών με το θράσος της ανέχειας στα μάτια ( κι αυτό μας συμφέρει όλους .... για φαντάσου αντί για θράσος να είχαν οργή τα μάτια τους) προσπαθούσαν περιπαίζοντας τα ζευγαράκια να πουλήσουν ένα μαραμένο μαγιάτικο στεφάνι ανεπιτυχώς.
Ένα μοναχικό κοριτσάκι, με ένα πρησμένο ματάκι και μια σεμνή αξιοπρέπεια στο βλέμμα, ρώτησε το σκληρά εργάζόμενο σερβιτόρο αν μπορεί να πάρει το ψωμί που το ζευγαράκι του διπλανού τραπεζιού φεύγοντας είχε αφήσει άθικτο.
Της έγνεψε θετικά. Παίρνοντας το ψωμί, μπήκε στο δρόμο κάποιου και την έβρισε χυδαία. Βάζω στοίχημα πως αυτός ο κάποιος αν με έβλεπε στη γειτονιά μου να ταΐζω τα αδέσποτα θα μού κανε σύσταση πως είναι προτιμότερο να φροντίσω ένα φτωχό παιδάκι.
Φώναξα το κοριτσάκι και βάλαμε σε ένα μπωλ ότι είχε περισσέψει σπο το τραπέζι.
ο ίδιο έκανε και το ζευγάρι από το διπλανό τραπέζι. Το ματάκι ήταν πρησμένο γιατί την είχε τσιμπήσει μια μέλισσα....
Δε ζητιάνευε χρήματα... Τα αποφάγια από τα άδεια τραπέζια ζητούσε.... Κι όταν ένας έκανε την αρχή τότε ακολούθησαν κι άλλοι....
ΚΙ ΟΤΑΝ ΛΙΓΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΚΙ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥΣ ΤΟΤΕ ΟΙ ΛΙΓΟΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΟΛΛΟΙ.
ΓΙΑΤΙ ΑΛΟΙΜΟΝΟ ΑΝ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ...
ΑΝ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΤΕ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΠΑΝΕ ΣΤΡΑΦΙ
.Boula Gouvisi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου