Ο ΚΟΥΡΣΑΡΟΣ

Online petition - τα παιδιά δεν φταίνε Έπιασα το ένα της χέρι προσπαθώντας να ψηλαφήσω σφυγμό. Τίποτα... Το άλλο είχε πάρει μια παράξενη θέση, διαλυμένο από τα πολλά κατάγματα. Διαλυμένο σε πολλά σημεία ήταν και το ένα της πόδι. - Έφη, Έφη, μίλησέ μου, φώναζε συνεχώς ο οδηγός, που παρέμενε εγκλωβισμένος στη θέση του. - Και όμως ζει! Ψηλάφησα τη μηριαία αρτηρία! Τα δάκτυλά μου είχαν αισθανθεί ένα μαλακό κτύπημα, έναν αδύναμο σφυγμό! - Η κοπέλα αιμορραγεί, φώναξα. Πρέπει αμέσως τώρα να της δώσουμε ό,τι έχουμε από υγρά στη φλέβα. Στράφηκα προς έναν νεαρό πυροσβέστη: - Μήπως έχετε ορούς μαζί σας; - Όχι, γιατρέ μου, τι να τα κάνουμε εμείς αυτά; Κοίταξα τον αστυνομικό: - Εσείς, κανέναν ορό, κάτι... - Όχι, όχι, είπε, κουνώντας το κεφάλι του. - Η κοπέλα χάνεται, είναι κρίμα, μπορεί να σωθεί... Πρέπει κάτι να κάνουμε... Γύρισα με απόγνωση το βλέμμα γύρω μου. Και άλλο περιπολικό, ένα τηλεοπτικό συνεργείο, μα πουθενά ασθενοφόρο. Και η ώρα περνούσε, το κρύο γινόταν ανυπόφορο. Ο σφυγμός πια ακουγόταν με δυσκολία, κάπου κάπου... Κάποτε ακούστηκε σειρήνα ασθενοφόρου. Έφθασε, σταμάτησε δίπλα στους τραυματίες. Το πλήρωμα, ένας μεσόκοπος οδηγός και μια νεαρή τραυματιοφορέας. Με γρήγορες κινήσεις, ο οδηγός έβγαλε ένα κοινό φορείο και μας έδωσε επιτακτικά το σύνθημα: - Βάλτε ένα χεράκι να βάλουμε την κοπέλα πάνω. Τα έχασα! Περίμενα το ασθενοφόρο της σωτηρίας και διαπίστωνα πως μάλλον για φορτηγό μεταφοράς υ λικών επρόκειτο. - Δεν θα κάνετε τίποτα, φώναξα με όση δύναμη μου είχε απομείνει. Φέρτε μου πρώτα ό,τι ορό έχετε. Η νεαρή τραυματιοφορέας, με χέρια που άρχισαν να τρέμουν, μου έφερε ύστερα από πολύ ψάξιμο έναν ορό. Την κοίταξα με απορία. - Θα πρέπει να μου δώσεις και τον καθετήρα για την φλέβα, φώναξα. - Μη φωνάζεις, βρε γιατρέ, ένα απλό ασθενοφόρο είμαστε, μου λέει ο οδηγός. Δεν είμαστε κινητή μονάδα! Ο καθετήρας μπήκε, θα έπρεπε όμως να στερεωθεί με λευκοπλάστη. Χρόνος πολύς να βρεθεί, αλλά και να κοπεί δύσκολα από τα καλυμμένα με γάντια χέρια της νοσοκόμου. Επιτέλους, ο ορός άρχισε να τρέχει στη φλέβα. - Βάλτε τώρα ένα χεράκι, επανέλαβε, συγκαταβατικά αυτή τη φορά, ο οδηγός του ασθενοφόρου. - Άφησε το φορείο αυτό και φέρε μου, αν έχεις, το άλλο, εκείνο που είναι ειδικό για να σηκώνει τους τραυματίες. Με τη βοήθεια του φορείου αυτού, σηκώσαμε την Έφη και την μεταφέραμε μέχρι το ασθενοφόρο. Ο απεγκλωβισμός. Γυρίσαμε στο κατεστραμμένο αυτοκίνητο. Και τα δύο πόδια του οδηγού είχαν σφηνωθεί κάτω από το τιμόνι και ο απεγκλωβισμός του ήταν εξαιρετικά δύσκολος. Οι πυροσβέστες έκοψαν το κάθισμα και σιγά σιγά καταφέραμε να απελευθερώσουμε και τον οδηγό. Ο χρόνος κυλούσε βασανιστικά, περιμένοντας τώρα και δεύτερο ασθενοφόρο. Πουθενά βέβαια οροί, πουθενά παυσίπονα, μόνο το πέτσινο σακάκι ενός πυροσβέστη βοηθούσε τον τραυματία στο ρίγος του πόνου και του κρύου. Αβοήθητοι. Αστυνομικοί και πυροσβέστες χωρίς καμία εκπαίδευση, χωρίς κανέναν εξοπλισμό, αντιμέτωποι καθημερινά με αναρίθμητα δυστυχήματα. Ασθενοφόρα που χρειάζονται ώρα πολλή για να φθάσουν στο σημείο του τροχαίου. Και πληρώματα που αγνοούν, που δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τον τραυματία. Που δυστυχώς, το μόνο που κάνουν είναι να καταβάλουν φιλότιμη προσπάθεια για την ταχύτερη μεταφορά του στο νοσοκομείο. Όμως η ζωή σώζεται τα πρώτα λεπτά μετά το δυστύχημα. συνειδητοποίησα κάτι που άκουγα, έτσι, κάπως αόριστα: Άνθρωποι ξεψυχούν στην άσφαλτο, άδικα, αβοήθητα, ανεξήγητα. Άνθρωποι σακατεύονται κουβαλώντας σε όλη την υπόλοιπη ζωής τους βαρύτατες σωματικές και ψυχικές αναπηρίες.

Ασθενοφόρα που χρειάζονται ώρα πολλή για να φθάσουν στο σημείο του τροχαίου. Και πληρώματα που αγνοούν, που δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τον τραυματία. Όμως, η ζωή σώζεται τα πρώτα λεπτά μετά το δυστύχημα

www.anemos5.blogspot.com