Τα πορτοχάλια μας...μέσα!

Της Τζένης Κ.

Την Άνοιξη που ανθίζουν οι πορτοκαλιές, ο Θεός αράζει πάνω απ’ την Πελοπόννησο και τη Δυτική Ελλάδα. Το άρωμα των εσπεριδοειδών που τόσοι και τόσοι Οίκοι το έχουν κρύψει με σεβασμό μέσα στα εκλεκτά τους διαλύματα τρελαίνει τη Φύση, τρελαίνει και το Μεταφυσικό και προμηνύει την παραγωγή του ερχόμενου Φθινοπώρου. Κι έρχεται το Φθινόπωρο. Και οι καρποί, είτε με περισσότερες είτε με λιγότερες απώλειες -(οι απώλειες πάντα ήταν στο αγροτικό παιχνίδι)- βάφονται έντονο πορτοκαλί, για να είναι βέβαιοι ότι δε θα περάσουν απαρατήρητοι κι ότι θα δρομολογηθεί η συγκομιδή τους. Ύστερα έρχεται ο καιρός της συγκομιδής, αλλά έχει έρθει συνάμα κι ο καιρός των παραδόξων και της εγκατάλειψης. Για τους παραγωγούς εσπεριδοειδών η τρέχουσα χρονιά είναι μια από τις χειρότερες των τελευταίων ετών. Τις ζημιές που προκάλεσαν οι αναποδιές του καιρού, τις διαδέχτηκαν τα προβλήματα «ζήτησης». Οι έμποροι δεν ενδιαφέρονται. Ένα μικρό μέρος της παραγωγής έχει φτάσει στα εργοστάσια για εξαγωγή ή για χυμοποίηση έναντι εξευτελιστικών τιμών (16 λεπτά το κιλό στην καλύτερη περίπτωση). Η εγχώρια αγορά έχει πηγές σε άλλες πορτοκαλοπαραγωγούς χώρες. Κάνουμε εισαγωγές. Κι όπως είπαμε, εξάγουμε ελάχιστα. Τα ωφέλιμα ελληνικά εσπεριδοειδή, όσα τουλάχιστον δε διατεθούν στις λαϊκές, χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες των κηδεμόνων τους, μένουν στα αζήτητα… Φέτος μάλιστα, λόγω της έντονης καρπόπτωσης, σχηματίζουν πορτοκαλί και κίτρινα χαλιά μες στους μπαξέδες και σαπίζουν αργά, μαυρίζοντάς τους ακόμα περισσότερο την καρδιά.
Αυτά τα λέει το σχετικό ρεπορτάζ. Αν και μόνο αν υποθέσουμε ότι υπάρχει σχετικό ρεπορτάζ…, δεδομένου ότι κανείς δε χαραμίζει συνήθως ρουμπρίκες και σελίδες για νεκρά θέματα, όπως τα θέματα των αγροτών. Των αγροτών που επί χρόνια ωθούνταν από τις εκάστοτε τοπικές και ευρύτερες εξουσίες, σαν τους στραβούς, στην αμάθεια, στη στασιμότητα των Επιδοτήσεων, στα κέρδη της χημικής υπερπαραγωγής. Άπαντες τους ενθάρρυναν να περιμένουν τα «έτοιμα» και τα «εύκολα» χωρίς να επικαιροποιούν τις δραστηριότητές τους. Κάπως έτσι μας πρόλαβαν άλλες επικαιροποιήσεις…
Πριν διαβάσω πάντως τα νέα των Eλλήνων πορτοκαλοπαραγωγών, είχα τυχαία κάνει μια βόλτα στην αγορά και πέρασα κι από ένα κατάστημα από εκείνα που πουλάνε «είδη υγιεινής διατροφής». Είχα προσέξει στα ράφια κάτι πανάκριβα βαζάκια με βιταμίνη C φερμένα από την άλλη άκρη του κόσμου. Όπως είχα προσέξει και κάμποσα άλλα σκευάσματα από φρούτα και φυτά, γνώριμα σε όλους μας. Κάτι εκχυλίσματα από φύλλα ελιάς, κάτι φυτικά έλαια εξωτικά -μόνο ως προς την προέλευση. Όχι ως προς τις πρώτες ύλες.
Συν-χωνεύοντας τη βόλτα στα μαγαζιά με την ενημέρωσή μου περί των αγροτικών βασάνων κατέληξα να κάνω απλοϊκές σκέψεις. Γιατί πρέπει τα ελληνικά εσπεριδοειδή, όπως και τόσα άλλα αγροτικά προϊόντα, να αλλοιώνονται κάτω από την αδιάφορη μύτη όλων αυτών που μας τάζουν κινέζικη και ντουμπαϊκή ανάπτυξη; Γιατί δε φροντίζει το Κράτος, που τόσο ενδιαφέρεται για πάσης φύσεως εξοικονομήσεις, να κάνουμε τη δική μας βιταμίνη C, αν μη τι άλλο για τα παιδιά μας που έχουν γίνει ανθρώπινα τουρσιά, βυθισμένα σε τοξικά και βαρέα μέταλλα; Γιατί αφήνουμε να σαπίζουν τα σταφύλια κι αναγκάζουμε τους αμπελουργούς να ξεπατώνουν τις ρίζες τους, ενώ πρόκειται να εισαγάγουμε ταμπλέτες αντιοξειδωτικών που φτιάχνονται κατόπιν επεξεργασίας ξένων σταφυλιών; Γιατί αγοράζουμε πανάκριβα σησαμέλαια, καροτέλαια, φυτικά καλλυντικά και βιολογικά είδη, ο βιολογικός χαρακτήρας των οποίων καταλύεται από τα τεράστια έξοδα και τις ενεργειακές απώλειες της μεταφοράς τους ως εδώ; Δεν έχω απάντηση. Απλώς λυπάμαι για τα πεταμένα φρούτα, όπως λυπούνται συχνά οι γιαγιάδες, για τις φέτες του ψωμιού που ξεράθηκαν…
Και θέλω να πω πως καμιά φορά η σωστή εκμετάλλευση των υπαρκτών δυνατοτήτων και η τοπική αυτάρκεια είναι πιο συμφέρουσες από τους αναπτυξιακούς βοναπαρτισμούς.
Κάποτε ήμασταν μια αγροτική χώρα. Το δυστύχημα είναι ότι κάποιοι φρόντισαν, και εξακολουθούν να φροντίζουν, να μην παραμείνουμε…