Ο Αναρχικός με το κουστούμι και ο Αστυνομικός με τη μολότοφ

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΑΠΟΛΙΤΙΣΤΟ ΣΤΕΚΙ  
Ο τίτλος αυτού του άρθρου θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν ο τίτλος για ένα θέατρο παραλόγου. Απ’ ότι φαίνεται, οι προταγωνιστές είναι συμπολίτες μας και εμείς οι θεατές. Φυσικά η σκηνή του παραλόγου είναι η ίδια η κοινωνία μας. Μία κοινωνία που έχει αποσαθρωθεί και είναι τόσο μπερδεμένη που δεν γνωρίζει πραγματικά που πάει, τί θέλει και γιατί.
Μόνο να μή χαλάσουμε το πνεύμα των χριστουγέννων.
Το φαινόμενο των «κουκουλοφώρων» φαίνεται τόσο ακατανόητο απο τη γενιά του Πολυτεχνείου. Η γενιά που αντιστάθηκε στη χούντα, το φασισμό, την αμερικανική στρατιωτική επιρροή, το «χωροφύλακα», έγινε η ίδια το υδροκέφαλο θηρίο της εξουσίας. Και όπως κάθε θηρίο σε έξαλλη κατάσταση, δε μπορεί να επικοινωνήσει με το περιβάλλον του.
Το μόνο που μπορεί να κάνει πλέον, είναι να αναπαράγει τον εαυτό του. Η αναπαραγωγή αυτή είναι τόσο μεγάλη που ακόμη και στις βουλευτικές εκλογές του 2009, έβλεπε κανείς σορρυδών κόσμο να κάνει ουρές μπροστά από τα πολιτικά γραφεία. Ο ραγιαδισμός που προσπάθησε να διαλύσει η γενιά του Πολυτεχνείου, δε νικήθικε. Αντιθέτως, η γενιά αυτή έγινε άλλη μία μαμή της συμπεριφοράς αυτής.
Μπορεί κανείς να υποθέσει ότι και στα γεγονότα του Πολυτεχνείου και της τότε εποχής δέν υπήρχε σύμπνοια πολιτικών απόψεων και πολιτικής δράσης. Σίγουρα και τότε υπήρχαν κουμμουνιστές, αναρχικοί, αριστεροί, σοσιαλιστές. Σίγουρα θα υπήρχαν τότε πολίτες που απλά ήταν ενάντια στη Χούντα και συμμετείχαν στα γεγονότα του Νοέμβρη του ‘73. Πάντως φαντάζομαι, τότε κανείς δεν ονειρευόταν το βαθύ κράτος και τις ‘κομπίνες’ της μεταπολίτευσης.  
Στις μέρες μας, θέλουμε να έχουμε έτοιμες πολιτικές προτάσεις απο όποιους αντιδρούν στο σύστημα και με τον όποιο τρόπο. Θέλουμε να μας σερβίρουν το επόμενο σύστημα στο πιάτο. Λές και θα το καταλάβουμε ποτέ. Το επόμενο πολιτικό σύστημα στέκει ακόμη στη σφαίρα της φαντασίας, μιάς και πλήν της καπιταλιστικής άποξης το φάσμα των πολιτικών πεποιθήσεων είναι πολυπληθέστερο των ανθρώπων που κατοικούν στη γη.
Το σίγουρο είναι ότι τα περιμένουμε απο τους άλλους. Βοσκό να επιλέγουμε, λιβάδι να βοσκάμε. Γι’ αυτό υπάρχουν πολλοί που έχουν μπερδέψει τους ρόλους που παίζουν στο θέατρο μας. Βασικά, ρόλοι δεν πρέπει να υπάρχουν αλλά υπάρχει ανάγκη για να βλέπουμε ρόλους στη κοινωνία αυτή. Το πρότυπο του αναρχικού με τη κουκούλα ταυτίζεται με το πρότυπο ντυσίματος του μυστικού αστυνομικού.  
Ψάξε κόσμε βρες ποιός είναι ο φταίχτης. Ένας αναρχικός που πετάει μολότοφ, ή ένας αστυνόμικός που εμβολίζει με τη μηχανή του διαδηλωτή; Κάποιοι θα πούν και οι δύο, αλλά ο κύκλος με τη κιμωλία κλείνει ασφυκτικά. Άραγε θα γινόταν μια τέτοια εξέγερση, εάν πέρυσι είχε πυροβοληθεί κάποιος με κουστούμι; Ποιός θα μιλούσε τότε, το σύστημα, απλοί πολίτες, αναρχικοί, κανείς; 
Το θέμα είναι ότι η βία γεννά βία. Και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τη ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας. Το δίπολο αστυνόμος-αναρχικός βλάπτει σοβαρά εσάς και τους γύρω σας. Πιό πολύ όμως, βλάπτει η αδιαφορία για οτι γίνεται. Προτιμώ να είμαι ουτοπιστής παρά στρουθοκάμηλος.
TO ΠONTIKI