28 Οκτωβρίου 1940 ένας πόλεμος που δεν κερδίσαμε ποτέ. Μια Ελευθερία που προδώσαμε.

Πέρασαν 69 χρόνια από τότε που η Ελλάδα μπήκε στο πόλεμο και είμαστε λέει νικητές… Είμαστε? Πήραμε μέρος σε αυτό τον πόλεμο και τον κερδίσαμε? Τελείωσε ποτέ αυτός ο πόλεμος?

Η πραγματικότητα μοιάζει να μην είναι καθόλου έτσι… Πήραμε μέρος σε έναν πόλεμο στον οποίο πάνω από 650.000 Έλληνες έχασαν την ζωή τους. Περίπου το 10% της χώρας σκοτώθηκε ή πέθανε από τις κακουχίες, σε έναν πόλεμο που η Ελλάδα έπρεπε να αντιμετωπίσει τέσσερις χώρες Αλβανία, Ιταλία, Γερμανία, και Βουλγαρία.

Και συνάμα κάποια οικονομικά συμφέροντα από αυτά που τώρα καθορίζουν και κινούν τα νήματα και τις οικονομικές, πολιτικές εξελίξεις κέρδιζαν εκατομμύρια δολάρια υποστηρίζοντας και τις δύο μεριές. Και τους Γερμανούς και τις συμμαχικές δυνάμεις που υποτίθεται ότι τα κράτη τους ήταν μέρος τους.

Και όλα αυτά γιατί? Για την ελευθερία… Για να λέμε ότι πολεμήσαμε και ότι δεν ήμασταν στον άξονα του κακού… Αλλά αλήθεια τι έγινε με αυτούς που ήταν στον άξονα του κακού?

Δεν είναι λίγοι αυτοί που λένε και έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια ότι κακώς μπήκαμε στον πόλεμο και κακώς πολεμήσαμε γιατί σαν έθνος τελικά αυτό δεν μας βοήθησε. Ο πόλεμος τελείωσε, με τεράστιες απώλειες, ο εμφύλιος ήρθε με αποτέλεσμα να σκοτωθούν άλλοι τόσοι και όλοι αυτοί οι κακοί, οι κακοί του άξονα είναι 10 επίπεδα πιο πάνω από εμάς.Και φυσικά δεν μιλάω για την Βουλγαρία ή την Αλβανία, αλλά για την Γερμανία, Ιταλία, Ιαπωνία…  Οι “σύμμαχοι” μας φρόντισαν ώστε να κερδίσουμε αυτό που τελικά θεωρούσαν ότι μας άξιζε… Εγώ όμως δεν είμαι από αυτούς που λένε ότι κακώς πολεμήσαμε, είμαι από αυτούς που λένε ότι απλά δεν κερδίσαμε…

Κερδίσαμε την αξιοπρέπεια μας… Την κερδίσαμε? Τώρα ποιο πολύ από ποτέ είναι ξεκάθαρο ότι οι παλιοί εχθροί ακολουθούν τα σχέδια του Χίτλερ και αυτό που δεν κατάφερε τότε με τον πόλεμο, το κατάφεραν οι νεότεροι του με την οικονομία. Γιατί μπορεί να μην έχουμε την σβάστικα έξω από τα υπουργεία μας, αλλά αλήθεια μοιάζει να έχει τόσο μεγάλη διαφορά?  Αλήθεια μοιάζουμε σαν έθνος ότι είμαστε ελεύθεροι? Αν κάποιος εξωγήινος ερχόταν στην γη και έλεγε ότι η Ελλάδα μπήκε σε έναν πόλεμο και πολέμησε με την Ιταλία και την Γερμανία και κάποιος από αυτούς κέρδισε, θα πίστευε ότι αυτοί είμαστε εμείς? Και μπορεί οι άλλες συμμαχικές δυνάμεις να κυρίεψαν τον κόσμο αλλά η Ελλάδα τι ρόλο παίζει σε όλο αυτό το πανηγύρι?

Πολεμήσαμε για την Ελευθερία, όπως πολέμησαν μαζί μας και άλλα 14 εκατομμύρια νεκροί στρατιώτες από διάφορες χώρες του κόσμου. Και όλα αυτά για την ελευθερία…

Και 68 χρόνια μετά, ποιος μπορεί να προσδιορίσει αυτή την ελευθερία? Ποιος μπορεί να την νοιώσει? Και εάν υπάρχει, ποιος μπορεί να την εξασφαλίσει?

Μήπως είναι ελεύθεροι οι Αμερικανοί πολίτες; Ελεύθεροι με πατριωτικούς νόμους, να τους χτυπούν την πόρτα το βράδι και να βρίσκονται ανα πάσα στιγμή στο Γκουαντάναμο? Είμαστε εμείς ελεύθεροι πολίτες και αποφασίζουμε για εμάς? Μπορούμε να αυτοπροσδιοριστούμε εάν δεν περάσουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση? Μαύρες εποχές πλησιάζουν και η ανάμνηση του 1940 μοιάζει τόσο μακρινή σαν να έχει ξεθωριάσει, όχι τόσο στην μνήμη μας, αλλά στην ουσία που μας οδήγησαν να πάρουμε μέρος στον πόλεμο. Την ελευθερία.

Διαβάζοντας τον τελευταίο καιρό (3 χρόνια) διάφορα σενάρια συνωμοσιολογικού περιεχομένου ποτέ δεν περίμενα ότι θα έφτανα στο σημείο που είμαι τώρα να σκέφτομαι ότι δεν είναι σενάρια… είναι μια πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που όταν διάβαζα το «1984» στις αρχές του 1990 έμοιαζε σαν επιστημονική φαντασία. Επιστημονική φαντασία τότε, σενάρια μετά, πραγματικότητα τώρα… Ο κλοιός μοιάζει όλο να κλείνει γύρω μας και η οικονομική κρίση μοιάζει να είναι ένας ακόμα προάγγελος ακόμα μεγαλύτερων κακών. Σημάδια από όλα τα σημεία του κόσμου και σενάρια από όλα τα σημεία του κόσμου μοιάζουν να παίρνουν μορφή, να παίρνουν υπόσταση και να περιγράφουν ένα μέλλον που μόνο ελεύθερο δεν θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι.

Από τα ήδη υπάρχοντα άδεια στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Αμερική, έτοιμα ανα πάσα στιγμή να λειτουργήσουν, μέχρι τις ταφόπλακες τις Georgia… Και από τα δεκάδες χιλιάδες φέρετρα που κατασκευάζονται στην Αμερική μέχρι την οικονομική κρίση, τις κάμερες, τα συστήματα ασφαλείας, τους πατριωτικούς νόμους, τα chip που προσπαθούν να μας βάλουν, την ένωση των κρατών σε ομοσπονδίες σαν άλλο 1984, τη παγκοσμιοποίηση, τα πειράματα του Mind Control, του mkultra και η σχέση του προγράμματος με τους Ναζί … Και εαν όλα αυτά μοιάζουν σενάρια… παρακαλώ… ο συνδιασμός των Ναζί με τους δασκάλους τους…

Που πας άνθρωπε της Ματζουρίας? Για ποια ελευθερία πολέμησαν οι προγονοί σου? Ποια είναι αυτή, η ελευθερία και που κατοικεί?

Όλα τα παραπάνω δεν μειώνουν καθόλου την συνεισφορά αυτών που έχασαν την ζωή τους στον πόλεμο, ούτε δικαιώνω όσους λένε ότι κακώς πήραμε μέρος σε αυτό τον πόλεμο. Δεν μειώνει καθόλου την αξία της Ελευθερίας, της θυσίας. Αλλά γεμίζουν ευθύνες εμάς. Γιατί μπορεί να κερδίσαμε με αίμα την όποια ελευθερία, αλλά την αφήσαμε μόνη και ανυπεράσπιστη στο έλεος των εχθρών της. Την αφήσαμε μόνη να την ξεσκίζουν κάθε μέρα, όλοι όσοι υποτίθεται έπρεπε να την υπερασπίζονται.

Και τώρα σε αυτή την εποχή που όλο και νέα μέτρα για τον περιορισμό της θεσπίζονται, τώρα που όλο και νέα μέτρα για την καταπάτηση της σχεδιάζονται, οι ευθύνες μας είναι μεγαλύτερες από ποτέ.

Δεν ξέρω εάν θα μπορούσα να θεωρηθώ θρήσκος, ή καλός πιστός, ή κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω εάν όλα αυτά που ζούμε είναι μέρος της όποιας αποκάλυψης, εάν τα chip είναι το χάραγμα του θηρίου, εάν οι κάμερες είναι ο μεγάλος αδελφός, εάν τα σχέδια του mkultra οδηγούν τον κόσμο σε μια μαριονετοποιήση, μια προβατοποίηση, εάν οι ταφόπλακες της Georgia είναι κάποιο σχέδιο και έχουν σχέση με τα χιλιάδες φέρετρα, δεν ξέρω εάν υπάρχει ένα σχέδιο, μια συνωμοσία για την μείωση του πληθυσμού, όπως υποστηρίζει το EndGame, τον έλεγχο του κόσμου όπως λέει το 1984. Ξέρω όμως σίγουρα ένα πράγμα. Ότι αυτό που ζούμε και ονομάζουμε ελευθερία δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με την ελευθερία που είχαν στο μυαλό τους τα 80 εκατομμύρια ανθρώπων (στρατιωτών-πολιτών) που έχασαν την ζωή τους στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. 

 ΑΠΟ ΤΣΟΠΑΝΙΣ