Μια συνέντευξη ποταμός με τη συγγραφέα του βιβλίου «Πνοή ζωής με άρωμα θανάτου» Χαρά Αυγερινού

Προτού δείτε την συνέντευξη που μας εδωσε.. να πω ότι δίνει δύναμη Ζωής σε όλους μας,(είναι πραγματική ιστορία)και ειδικά με την ερώτηση που της έκανα .........

Τι μήνυμα θέλεις να περάσεις με το βιβλίο σου;

θα την βρείτε στην σελίδα της http://hara-avgerinou.blogspot.com/ Μια συνέντευξη ποταμός με τη συγγραφέα του βιβλίου «Πνοή ζωής με άρωμα θανάτου» Χαρά Αυγερινού, όπως χαρακτηριστικά λέει στην εισαγωγή του βιβλίου ο Καθηγητής Εγκληματολογίας Γιάννης Πανούσης « το βιβλίο αγγίζει όλες τις πτυχές του προβλήματος των ναρκωτικών, χωρίς να τις πληγώνει για δεύτερη φορά. Ένα νέο ξεκίνημα με άρωμα ζωής». ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στα ναρκωτικά? Θα σου φανεί ίσως παράξενο, αλλά πιστεύω ότι ήταν αρχικά η φύση του χαρακτήρα μου, ήταν η περιέργεια, που με ακολουθούσε σαν ανίατη ασθένεια από παιδί, ήταν η πλήρης άγνοια για το τι θα ακολουθούσε, ήταν η έλλειψη προοπτικής, η απογοήτευση για όλα αυτά που έβλεπα γύρω μου: η αναξιοκρατία, τα ρουσφέτια…. όλα αυτά μαζί! Ήταν μια αντίδραση, ήταν ένα είδος επανάστασης… η δική μου επανάσταση. Ήταν σα να έδινα μια μούντζα σε όλο αυτό το αρρωστημένο και σάπιο σύστημα!!! Βέβαια αυτό λειτούργησε αυτοκαταστροφικά… Ήταν δύσκολο να απεξαρτηθείς? Πολύ δύσκολος μακροχρόνιος επίπονος κι επώδυνος αγώνας. Είχα κάνει πολλές αποτυχημένες προσπάθειες. Γιατί η επιτυχία αυτού του αγώνα είναι θέμα πολλών συγκυριών. Ωστόσο, στάθηκα τυχερή, όταν δημιουργήθηκε το πρόγραμμα υποκατάστασης με μεθαδόνη του ΟΚΑΝΑ το 1996, ήμουν από τα πρώτα άτομα που εντάχθηκαν σε αυτό. Τελείωσα συνεπώς ένα πρόγραμμα υποκατάστασης, το οποίο βάλλεται από παντού, αδίκως θα έλεγα, γιατί δεν είμαι η μοναδική, που απεξαρτήθηκα χάρη σε αυτό το πρόγραμμα. Σε όλο αυτό τον αγώνα πως σου φέρθηκαν οι γύρω σου, η κοινωνία? Αν εξαιρέσουμε το στενό οικογενειακό-φιλικό κύκλο, οι οποίοι πάντα ήταν δίπλα μου, είναι αλήθεια ότι βίωσα πολλές φορές την απόρριψη, ως απόρροια του στίγματος του πρώην χρήστη! Ξέρεις, είναι εύκολο να ρίχνεις το λίθο του αναθέματος στα θύματα και να επαναπαύεσαι, θα πρέπει όμως να αναλογιστούν όλοι και τις δικές τους ευθύνες, γιατί κανένας μας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Όμως την τελευταία φορά ορκίστηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να με κάνει να νιώσω την απόρριψη εξ αιτίας του στίματος αυτού. Το βιβλίο σου πως προέκυψε? Δεν είχα ποτέ μου φανταστεί, ούτε είχα ποτέ τη φιλοδοξία να γίνω συγγραφέας. Η μακρόχρονη βιωματική εμπειρία στον κόσμο των εξαρτήσεων, αλλά προπάντων όλα όσα ακολούθησαν την απεξάρτησή μου, τα οποία ήταν πολύ πιο τραγικά από τα ναρκωτικά, και η μεγάλη ανάγκη μου να εκφραστώ ήταν αυτό που με οδήγησε στη συγγραφή. Εξάλλου, αν κάτι διαφοροποιεί τη ζωή μου, από τη ζωή των άλλων χρηστών, είναι αυτά που ακολούθησαν την απεξάρτηση και ο τρόπος που τα χειρίστηκα.(δίμηνη παραμονή στη ΜΕΘ, αναπηρία κλπ) Ήταν ένα είδος λύτρωσης το βιβλίο σου? Τολμώ να πω ναι λειτούργησε λυτρωτικά, γιατί προσπαθώντας να θυμηθώ καταστάσεις, που απεγνωσμένα προσπαθούσα να τις απωθήσω από τη μνήμη μου, τις βίωνα ξανά και ξανά κι ήταν σα να τις ξόρκιζα! Όντως όταν τέλειωσα το βιβλίο, έκλεισα οριστικά αυτό το μεγάλο κεφάλαιο, τα ναρκωτικά, και γύρισα οριστικά σελίδα!! Τι μήνυμα θέλεις να περάσεις με το βιβλίο σου? Δεν είχα σκοπό όταν έγραφα το βιβλίο να περάσω κάποια μηνύματα, το έγραψα μόνο για να εκφραστώ, όμως, χωρίς να διακατέχομαι από έπαρση, από το βιβλίο μου απορρέουν πολλά θετικά μηνύματα, με πολλούς αποδέκτες. Ένα γενικότερο μήνυμα θα ήταν ότι «ακόμη και στο απόλυτο σκοτάδι υπάρχει φως αρκεί να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά να το δεις, να εστιάζεις δηλαδή πάντα στη φωτεινή πλευρά της ζωής.» Προς τους νέους θα έλεγα ότι «ο μοναδικός αληθινός παράδεισος είναι η ίδια η Ζωή! Όταν εστιάζεις στο στόχο σου, παραβλέπεις τα τυχόν εμπόδια που συναντάς στο δρόμο σου. Μόνο όταν παλεύεις με όλες τις δυνάμεις σου γι αυτό που πιστεύεις, έχοντας υπομονή κι επιμονή μπορείς να φτάσεις στο στόχο σου, όποιος κι αν είναι αυτός. Προς τους γονείς θα έλεγα να μη νανουρίζουν τη συνείδησή τους πιστεύοντας πως έκαναν το χρέος τους απέναντι στα παιδιά τους και να μάθουν να «ακούν» τα παιδιά τους, ο ρόλος τους να μην εξαντλείται στην παροχή υλικών αγαθών, αλλά στην ουσιαστική και ποιοτική επικοινωνία μαζί τους! Προς την κοινωνία, η οποία ποτέ δεν ήταν τόσο ευαίσθητη και τόσο δεκτική στη διαφορετικότητα, όσο θέλει να δείχνει, θα έλεγα λοιπόν να χαμηλώσει κάπως τα τείχη της αδιαφορίας της καχυποψίας και της δυσπιστίας που ορθώνει απέναντι σε οποιονδήποτε διαφορετικό από αυτή, και να ανοίξει τους κόλπους και την αγκαλιά της στους αδύναμους κι ευάλωτους συμπολίτες της. Γιατί μια πολιτισμένη κοινωνία οφείλει να φροντίζει τους αδύναμους πολίτες της!! Πως νιώθεις τώρα? Πραγματικά νιώθω ευτυχής γιατί μπορώ ακόμα να κοιτάζω κατάματα τον ήλιο, γιατί μπορώ να δαμάζω τους φόβους μου, κάνοντας όνειρα, γιατί απλά υπάρχω ακόμα και ζω!!!!