ΞΑΝΑ - ΞΑΝΑ - ΚΑΙ ΞΑΝΑ

     Ήρθαν και ξαναήρθαν επέτειοι και επέτειοι, διαδηλώσεις και διαδηλώσεις, για την  ανεργία, το ασφαλιστικό, το αγροτικό, τα χαμένα μεροκάματα, τις απολύσεις, τις μειώσεις, την υγεία, την παιδεία, τις μίζες, τη φτώχεια, τους πολέμους και τόσα άλλα.  

    Ε και?  Τα ξαναθυμηθήκαμε και ξανά πάλι φωνάξαμε και ξανασυγκεντρωθήκαμε σε πλατείες  και αγορές, κλείσαμε δρόμους και μαγαζιά και ξανα κάηκαν μαγαζιά, αυτοκίνητα και σκουπίδια και ξανά  τα ΜΑΤ στους δρόμους  προστατεύοντας την έννομη τάξη...    Ένα έργο που ξαναβλέπουμε να επαναλαμβάνεται χρόνια τώρα.

    Ξανά λοιπόν, ήρθαν εκπρόσωποι του κράτους και μας είπαν ότι:  Ο  αγώνας τώρα δικαιώνεται - δεν θα περάσουν οι εκβιασμοί των ξένων δυνάμεων - τα κάνουν όλα για το καλό μας - μας σκέφτονται - είναι στο πλευρό μας.  Μας θαυμάζουν για τον αγώνα, την υπομονή και την αντοχή μας στα δύσκολα, μας τίμησαν με τα λόγια τους και τις υποσχέσεις τους, ξαναείπαν πως οι ΄Ελληνες είναι λαός προς μίμηση και η δικαίωση  του αγώνα μας είναι κοντά.

     Μας ζήτησαν και συγνώμη ξανά για τα λάθη που έκαναν  (αλλά δεν διόρθωσαν) για να ολοκληρώσουν έτσι << το χεσιμό τους >>  πάνω στον λαό και την πατρίδα μας...

     Κι εμείς, θαμπωμένοι από τα παχιά τα λόγια τα μεγάλα των λαοπλάνων και εμπόρων των εθνών,  ζητωκραυγάζαμε ξανά και ξανά και ξανά.  Ζήτω - ζήτω - ζήτω και ξανά ζήτω.  Και μετά τις διαδηλώσεις φύγαμε και ξαναπήγαμε, άλλοι για μπύρες, άλλοι για τσίπουρα και μεζέδες, άλλοι για νεσκαφέ με ή χωρίς γάλα, σκέτους, μέτριους ή γλυκούς.  Και ήσυχα συζητούσαμε για τον αγώνα που ξαναδώσαμε με ήσυχες συνειδήσεις, μιας και είμαστε ξανά παρόντες στο προσκλητήριο μιας ακόμα διαδήλωσης...

     Άβουλοι λοιπόν και μοιραίοι,  που λέει κι ο ποιητής, παρακολουθούμε το ίδιο  έργο  ξανά - ξανά - και  ξανά.

     Φτάνει πια!  όχι άλλα λόγια,  όχι άλλα <<θα>>!  Με διαπιστώσεις και υποσχέσεις δεν λύνονται τα προβλήματα. Χρειάζεται   έργο και αποτέλεσμα.    Μας τάραξαν στο ψέμα και στην υποκρισία.  Μας χώρισαν σε φταίχτες  και μη.  Προ του ΄90 μετά του ΄90,  φταίει ο μικροπωλητής, ο ελεύθερος επαγγελματίας, ο δημόσιος υπάλληλος, ο αγρότης, ο μισθωτός, ο συνταξιούχος, ο διπλανός μας.  Φάε αυτούς, εμένα μην φας μόνο.   

     Έφεραν έτσι τις λαικές τάξεις, τη μία εναντίον της άλλης.  Ένας φαρισαισμός της πολιτείας, που για όλους νοιάζεται και κανέναν δεν φροντίζει.  ( Εκτός  του κεφαλαίου,  που για το κεφάλαιο το κράτος νοιάζεται και κόπτεται ).   Ρε άει σιχτίρ, αρκετά πια!             

     Δεν ξέρω πόσο βαθειά θα φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο, όμως οι αντοχές του λαού τέλειωσαν.   Το ποδοπάτημα της αξιοπρέπειας  και το ξεγύμνωμα της  ψυχής μας δεν μπορεί να συνεχιστεί ακόμα.  Δεν πάει άλλο.  Ας ψάξουν να βρούν αλλού τους υπεύθυνους, όχι στον πολυπαθή Ελληνικό λαό, που δεν πρόλαβε να ανασάνει από πολέμους και προδοσίες και ξανά διαβόλοι με αγγελική μορφή έρχονται να ξαναταράξουν την  πολυτάραχη ζωή του.

     Ας κάνουμε πράξη το όλοι μαζί.  Τα προβλήματα είναι κοινά για όλους μας.  Χωρίς ενωτικό αγώνα θα χαθούν τα πάντα. Πού θέλουμε να φτάσει αυτό το χάλι;  Δουλειές δεν υπάρχουν, τα εργοστάσια  κλείνουν  καθημερινά σχεδόν σε όλη την πατρίδα μας.  Που είναι ο Πελαργός, ο Κύκνος, τα υφαντουργικά και τόσα άλλα εργοστάσια μικρά και μεγάλα της περιοχής μας, που έδιναν μεροκάματα και συντάξεις στον κόσμο του αγώνα και του μόχθου. 

     Τα μικρομάγαζα έκλεισαν και αντικαταστάθηκαν από τα μεγάλα σουπερ μάρκετ. Δεν λέω, μεγαλύτερη ποικιλία προιόντων αλλά και μεγαλύτερη αφαίμαξη στις οικονομίες μας για προιόντα που πιο παλιά ζούσαμε και χωρίς αυτά.

     Κάθε μέρα, όσοι μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν,  με τις αποφάσεις τους και την συμπεριφορά τους, σκοτώνουν την ελπίδα του λαού μας για καλύτερες μέρες, μέρες ανάπτυξης, ειρήνης και ευημερίας ενός λαού που δεν έχει ησυχάσει ακόμα από κακουχίες και μίζερα χρόνια.

     Σιώπησαν οι φωνές αυτών που μπορούν να μιλήσουν, σβήστηκαν τα βαμμένα με αίμα συνθήματα όπως  << ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΥΓΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ >>.   Το βόλεμα είναι κακός σύμβουλος για το αύριο  του λαού  μας.   Η επαγρύπνηση  του λαού πρέπει να είναι συνεχής.  Ότι έχει κατακτηθεί με πάλη και αγώνα, κινδυνεύει να χαθεί.

     Δεν έχουμε να μοιράσουμε αλλά να διαφυλάξουμε τις αξίες μας, τους αγώνες μας, τον ιδρώτα μας, την ζωή μας, τον τόπο μας.    Και επιτέλους ας διαλέξουμε.    Αν θέλουμε την ζωή ξανά δικιά μας, ας μάθουμε να ζούμε σαν Έλληνες.

                                                                                                                           

                                           ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ  ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ