Μας πρόδωσαν και οι μνήμες,και μας άφησαν μικρά παιδιά στο κρύο .να μην θυμούνται τίποτα

Τα παιδικά όνειρα παγωμένα.και ξεπουλημενα ζητιανεύουν για ένα ψίχουλο αγάπης προδομένα..αλλά πάντα θα είναι αργά..
Και εκεί που τα ερειπωμένα σπίτια χάσκουν στους γκρεμούς

ομίχλη σκεπάζει τις παγωμένες ανάσες

εργάτες αγκομαχώντας τραβάνε για τα εργοστάσια

αγρότες ποτίζουν την γη και γεμίζουν ευωδιές

ένα παιδικό χαμένο βλέμμα χάσκει μες στο κρύο

Αμίλητο ,ακίνητο σαν φάντασμα  που ξεπετάχτηκε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας,

Αυτό είναι εκεί σταματημένο στο χρόνο και στον τόπο

Μετά από διχόνοιες πολέμους πείνες εμφυλίους προδοσίες,δεν θυμάται τίποτα.δεν νοιώθει τίποτα

Ξύπνησαν τα σιδερένια  τέρατα,σκίζουν τα αυτιά οι ερπύστριες στους δρόμους

Κλείνουμε τα αφτιά μας στους φόβους .αλλά ουρλιάζουν,μας σπάνε τα τύμπανα

Ολοι τρέχουν να σωθούν.απόν την Ζωή τον Θάνατο,αυτά που τους κυνηγούν κάθε μέρα κάθε ώρα κάθε στιγμή

Τους κυνηγαει  η κατάρα του χρόνου,και δεν μπορούν ούτε να σταθούν να κλάψουν τους νεκρούς

Αλλά ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΧΕΙ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΧΑΣΚΕΙ πάντα εκεί  Παγωμένο και άναυδο με το απλανές βλέμμα ενός ξεχασμένου στα ερείπια που ποτέ δεν έβγαλαν

Eνα παιδί που το αφήσανε από το χέρι.και περιμένει να το ξανα πάρουνε.

Παρατηρεί όλους να τρέχουν χωρίς σκοπό πέρα δώθε πείρα δώθε,και μια ψυχή δεν περνάει από τις πολλές να το ζεστάνει

Γιατί είναι όλων παγωμένες οι ψυχές

Κάποτε όλοι θα έρθουν στην θέση αυτού του παιδιού,να παρατηρούν τους άλλους να ΤΡΕΧΟΥΝ

ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΜΕΤΑΝΟΙΩΣΕΙ ΓΙΑ ΠΟΛΛΑ

Αλλά θα είναι αργά.σταματημένοι στον χρόνο και στον τόπο,απλά θα τους παρατηρούν.θα ικετευουν θα απλώνουν το χέρι για ένα χάδι ,μια ζεστή αγκαλιά.

Αλλά θα είναι αργά.δεν θα το βλέπουν.θα προσπερνούν δίπλα του τρέχοντας

κανείς δεν βλέπει το παιδικό του πρόσωπο.που κρυώνει...

Τα παιδικά όνειρα παγωμένα.και ξεπουλημένα ζητιανεύουν για ένα ψίχουλο αγάπης προδομένα..αλλά πάντα θα είναι αργά..

Οι μνήμες μας κορόιδεψαν,και μας λένε ψέμματα

Οτι τίποτα δεν ζήσαμε..ήρθαμε από το πουθενά και πάμε στο πουθενά αυτό μας λένε

μας πρόδωσαν και οι μνήμες,και μας άφησαν μικρά παιδιά στο κρύο .να μην θυμούνται τίποτα

Το ταξίδι μας πάντα δεν έχει επιστροφή για μετάνοιες ,και διορθωμένα λάθη

Δεν γυρνάει ποτέ πίσω,να μαζέψουμε τα κομμάτια μας ,να ζητήσουμε συγνωμες για όσα πληγώσαμε,να μας αγκαλιάσουν όσοι μας πρόδωσαν

Οι άλλοι θα τρέχουν πάντα θα τρέχουν χωρίς σκοπό,και δεν θα μας βλέπουν..

και όταν σταματήσουν και ικετευουν τους άλλους για ΛΙΓΟ ΑΓΑΠΗ,θα φωνάζουν,κι δεν θα ακούει κανείς

Τόσο πολλοί και τόσο μόνοι..θα σκίζουμε τα ρούχα μας ,που μας ακούει κανείς,θα κλαίμε,θα φωνάζουμε θέλουμε να κάνουμε αυτά που δεν τολμήσαμε.αλλά δεν θα βλέπει και  ΔΕΝ θα ακούει κανείς.

ΟΛΟΙ  ΤΡΕΧΟΥΝ.ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑ