Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Ένα παιδικό συσσίτιο την ημέρα το μνημόνιο κάνει πέρα!


«Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία»..Τελικά ποιο από τα τρία κατακτήσαμε; 
Παιδεία;
 Ας πούμε ότι έχουμε..αν και ο δημόσιος χαρακτήρας της ακόμα αμφισβητείται. H παραπαιδεία εξακολουθεί να υφίσταται σε περιόδους κρίσης ως άλλη λερναία ύδρα..τα σχολικά βιβλία, ο εκπαιδευτικός εξοπλισμός, οι δάσκαλοι και τώρα το χειμώνα η θέρμανση θεωρούνται είδη πολυτελείας και σε καμία περίπτωση δεδομένα.

Ελευθερία; Ας πούμε ότι έχουμε..το πολίτευμα μας είναι η δημοκρατία που συνεπάγεται ελευθερία αλλά μια δημοκρατία που δεν απέχει πολύ από τα χαρακτηριστικά εκείνα της ολιγαρχίας και γιατί όχι της δικτατορίας αν αναλογιστεί κανείς τις προσπάθειες που καταβάλει ένας ολόκληρος λαός για τις επιπολαιότητες ολίγων.


Ψωμί; Ήρθε η ώρα του ψωμιού..τι να πω τώρα; Ο κόσμος «πεινάει» πιο πολύ από ποτέ.. και όταν λέω ποτέ το εννοώ.. γιατί μπορεί να περάσαμε εκείνους τους τρομερούς λοιμούς την περίοδο της κατοχής αλλά τουλάχιστον τότε ο κόσμος δεν υπήρξε και ποτέ χορτάτος.. βρισκόταν σε μια μόνιμη φάση λιτότητας και στερήσεων..ενώ τώρα έχοντας γευτεί όλα τα αγαθά, έχοντας σκάσει από το φαγητό καλείται να διαπραγματευτεί τον καθημερινό του άρτο.

Το θέμα γίνεται ακόμη πιο δραματικό όταν σε αυτό εμπλέκονται τα παιδιά, αυτά τα πλασματάκια με τα ζεστά χαμόγελα ζωγραφισμένα στα πρόσωπα τους, που παρασέρνονται αναπόφευκτα από το χείμαρρο αυτής της κατοχικής κρίσης. Διάβασα πρόσφατα για την έκκληση σίτισης 2000 παιδιών εκ μέρους του Υπουργείου Παιδείας προς την Αρχιεπισκοπή Αθηνών και τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Ίσως για κάποιους φαντάζει «κεραυνός εν αιθρία» αλλά τα παιδιά αυτά είναι οι μαθητές που πάνε σχολείο το 2012 και όχι το 1940. Τα παιδιά βρίσκονται σε ανάπτυξη, είναι οι ελπίδες, το μέλλον μας. Αν «νοσούν» αυτά, αν η κρίση παραγκωνίσει τα παιδιά..η χώρα δε μπορεί να έχει προοπτικές. Αν ο σπόρος δεν είναι δυνατός και κραταιός, όσο γόνιμο και αν είναι το χώμα, το φυτό δεν θα ανθίσει. Εμείς οι Έλληνες, αυτός ο περήφανος και αξιοπρεπής λαός, που θέλει να έχει το κούτελο του καθαρό και την υπόληψη του αλώβητη, έφτασε στο σημείο να μην έχει να ταίσει το παιδί του. Τα παιδία μας εν έτη 2012 δεν φορούν καινούριες φόρμες και αθλητικά παπούτσια.. δεν έχουν καινούριες τσάντες, κασετίνες και σχολικά βοηθήματα.. δεν μπορούν να παρακολουθήσουν εκπαιδευτικές δραστηριότητες εκτός σχολείου..το κυριότερο όμως είναι ότι πλέον δεν έχουν ούτε κολατσιό να φάνε..και πείτε μου πώς θα παρακολουθήσει το παιδί το μάθημα; Πώς θα επεξεργαστεί νοητικά τα νέα δεδομένα αν η κοιλιά του γουργουρίζει; «Νηστική αρκούδα χορεύει;»..Δε χορεύει..

Η όλη κατάσταση θυμίζει Αφρική και την γνωστή σε όλους μας φράση των μαμάδων «Φάε το φαγητό σου γιατί τα παιδάκια στη Αφρική δεν έχουν φαί να φάνε»..Μήπως τώρα κυκλοφορήσει η ίδια φράση με αντεστραμμένα τα στοιχεία; Λέτε τώρα οι μαμάδες των ανεπτυγμένων χωρών να εκβιάζουν τα παιδιά τους να φάνε με τη φράση «Φάε παιδί μου το φαγητό σου γιατί στην Ελλάδα τα παιδιά δεν έχουν φαί να φάνε»;..Φαντάζεστε να γίνουμε εμέις το σύγχρονο παράδειγμα προς αποφυγή; Εκεί που λυπόμασταν να μας λυπούνται;!

Κλείνοντας, το ευτύχημα είναι ότι η Αρχιεπισκοπή δεσμεύτηκε να στηρίξει τα παιδιά αυτά αλλά και τις οικογένειές τους με τρόφιμα αλλά και ρουχισμό. Συγκεκριμένα, η Αρχιεπισκοπή ανέφερε ότι θα κάνει «δικά της παιδιά» τα παιδιά αυτά και απευθυνόμενη στους κληρικούς τους ζήτησε «να είναι στρατιώτες τούτη την ώρα της κρίσης». Όπως έλεγε και ο Αντόνιο Γκράμσι «Η απαισιοδοξία της γνώσης συνυπάρχει με την αισιοδοξία της θέλησης». Έχοντας θέληση και εσωτερική δύναμη, ελπίζω να ξεπεράσουμε την απαισιοδοξία των γεγονότων και να πιστέψουμε στο αίσιο τέλος αυτής της μεταπολεμικής κατοχής.

Δήμητρα Σιαχάμη
Εκπαιδευτικός Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης 

Δεν υπάρχουν σχόλια: