Πέμπτη 27 Ιουλίου 2017

Η απέναντι όχθη



Του Βασίλη Καπετάνιου
Ένα πούρο, ένα μήνυμα και ο γανωμένος χρόνος….
-Μαράκι, τι δώρο θέλεις για τα γενέθλια σου;
-Τίποτα μπαμπά, μια βόλτα στο Μοναστηράκι στην Αθήνα.
-Το τίποτα θα είναι με άδειες ή με γεμάτες τσάντες;
-Όπως λες και εσύ, πραγματικό κενό δεν υπάρχει. Ε, όλο και κάτι θα έχει το τίποτα!
-Και εγώ τι θα κάνω τόσες ώρες, ενώ εσύ θα γεμίζεις το τίποτα;

-Ό,τι κάνεις πάντα, πάρε τα βιβλία σου να διαβάσεις!
Ευτυχώς αν και ο Ιούλιος ήταν προς το τέλος του ζήσαμε ένα δροσερό  Σαββατιάτικο  μεσημέρι στην Αθήνα. Βρίσκω ένα υπαίθριο καφενείο για να ξεκουραστώ και να περιμένω την έφηβη Μαρία μετά την βόλτα μαζί με την μαμά της.
Στην ναυαγοσωστική τσάντα ασφαλείας για να αντιμετωπίζω τον πιθανόν χαμένο βυθιζόμενο στην αμμώδη απραξία χρόνο βρίσκω το κομπολόι μου, το σημειωματάριο, και δύο βιβλία. Ψάχνοντας για ένα στυλό το χέρι μου ανακαλύπτει ένα κυλινδρικό αντικείμενο. Ψηλαφά και φανερώνει  ένα ευμέγεθες πούρο. Το προεδρικό δώρο  του «αμερικάνου» έμεινε ξεχασμένο στην σωτήρια τσάντα.
-Μπορώ να καπνίσω; ( Ρωτάω τον σερβιτόρο.)

-Βεβαίως κύριε. ( Μάλλον απογοητεύτηκε όταν είδε το τεράστιο πούρο Ονδούρας, αλλά το σωτήριο αεράκι τον βοήθησε να κρατήσει το επαγγελματικό του χαμόγελο.)
Μόλις είχα κόψει το πούρο και το προετοίμαζα με τον τρίφλογο αναπτήρα για το καπνικό του τέλος όταν άκουσα ένα μεταλλικό ηλεκτρονικό ήχο.


Ανοίγω το κινητό τηλέφωνο στα μηνύματα: kmpoukaras@klp. Ο  Κώστας μου έστειλε φωτογραφίες από την συνάντηση συμμαθητών του 2ου Λυκείου Άργους , 2017  Ιούλιος στον «Παράδεισο» στο Κεφαλάρι Άργους.
Για δυο συνεχόμενες χρονιές συμμαθητές του 3ου Δημοτικού Σχολειού πέρυσι, του 2ου Λυκείου Άργους φέτος ανταμώσαμε με χρονικό σινιάλο τον νόστο του Κυριάκου.
Στην συνάντηση του 2016 ακολουθώντας αρχαϊκές μνήμες δια βοής ανακηρύχτηκε «πρόεδρος» , το «αμερικάνος» λόγω της μακροχρόνιας παραμονής του στην Αμερική μετά την αποφοίτηση από το Λύκειο.
Έγινε εθιμική αναμονή, να μας κερνά λίγο πριν το τέλος, τα  «σχεδόν» κουβανέζικα πούρα!
-Κυριάκο,  ευχαριστώ θα το καπνίσω μόνος μου κάποια στιγμή, και δεν νομίζω να γράψω κείμενο για την συνάντηση φέτος.
Οι Αθηναϊκοί οιωνοί μνήμης και συμπτώσεων όμως άλλα φανέρωναν. Στην ναυαγοσωστική τσάντα είχα και το σημειωματάριο μου! Τυχαίο; Δεν νομίζω!
Οι παλιοί συμμαθητές είναι σαν εκείνα τα παλιά ξύλινα σκαριά, φτιαγμένα με ιδρώτα και μεράκι στα καρνάγια της συνύπαρξης. Ταξιδεύουν με τα πανιά της αυθεντικής φιλίας φουσκωμένα με τον αέρα της νιότης. Ανηφορίζουν την γαλάζια καμπύλη της θάλασσας και κάπου κοντά στην ενηλικίωση χάνονται από την όραση του λιμανιού σου. Ό,τι δεν βλέπεις δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει!
Μετά από χρόνια μέσα από συμπτώσεις ή ηλεκτρονικές συναντήσεις τα ενήλικα πια  βαπόρια επιστρέφουν, έστω  για λίγο, στο λιμάνι της παιδικής και εφηβικής ηλικίας. Εκεί συντελείται ένα χωρικό και βαρυτικό θαύμα. Όλα αυτά τα μεγάλα λόγω χρόνου και εμπειρίας  καράβια  χωράνε και δένουν στους μικρούς κάβους της παιδικής και εφηβικής ηλικίας. Εξ άλλου το λιμάνι της μνήμης είναι απάνεμο και ασφαλές.
Οι περισσότεροι φίλοι συμμαθητές είναι σε επικοινωνία μέσω ηλεκτρονικού διαδικτύου. Συνειδητά παραμένω ηλεκτρονικά αναλφάβητος στις νέες ηλεκτρονικές επικοινωνιακές εφαρμογές. Μου είπαν ότι σε κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης υπάρχει μια κλειστή ομάδα «απόφοιτοι 2ΟΥ Λυκείου Άργους».
Ηλεκτρονικά οι παλιοί συμμαθητές έχουν φτιάξει ένα αόρατο κύκλο επικοινωνίας.
Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί τι νόημα έχει μια τέτοια συνάντηση αφού υπάρχει η ηλεκτρονική κοινότητα; 
Αυτός ο αόρατος, άυλος διαδικτυακός  κύκλος αφήνει μέσα του ένα κενό για τα μέτρα της ανθρώπινης επικοινωνίας.
Στην επιστήμη της φυσικής του  κενού, το κενό υπάρχει μόνο για τα όργανα μέτρησης και τα δεδομένα των περιορισμών των  αισθήσεων. Το ηλεκτρονικό κενό του κύκλου επικοινωνίας μετριέται με την ανθρώπινη απουσία, την έλλειψη της  αμεσότητας της προσωπικής σχέσης.
Σύμφωνα με τους φυσικούς επιστήμονες , αν επιταχύνουμε σε σχέση με το μετρούμενο «άδειο», αυτό το κενό τότε γεμίζει. Μεταβάλλοντας κινούμενοι την καμπυλότητα γεμίζει το κενό.
Τέτοιες κινήσεις μεταβολής της καμπυλότητας για το ηλεκτρονικό κενό επικοινωνίας είναι και οι συναντήσεις  παλιών συμμαθητών.  Οι κινήσεις της συνάντησης μεταβάλλουν την καμπυλότητα της απουσίας και το κενό της απουσίας μετατρέπεται σε καινό παρουσίας. Εξ άλλου από την κίνηση προκύπτει και η συγκίνηση!
Οι μυρωδιές , το άγγιγμα, το άμεσο ζωντανό γέλιο, οι φωνούμενες κοινές μνήμες δίνουν και δένουν με ατσάλινες καμπύλες το κενό της απουσίας και οι ανθρώπινες παρουσίες ντύνουν με ακριβό μεταξωτό ύφασμα το μπαλόνι, αερόστατο της επικοινωνίας. Αυτό το φωτεινό μπαλόνι της ανθρώπινης επικοινωνίας σηκώνεται από το λιμάνι της παιδικής και εφηβικής ηλικίας μέσα στην σεληνιασμένη νύχτα για ένα σύντομο ταξίδι, το ξέρουμε όλοι αυτό. Μνημονικό ταξίδι  το  οποίο όμως δεν εξαντλείται στον ορισμό του ούτε στον τελικό προορισμό του.
Τραβάω την πρώτη ρουφηξιά από το πούρο του «αμερικάνου», εκπνέω γκρίζους κύκλους και παρακολουθώ το ιπτάμενο σύντομο ταξίδι τους.
Ανοίγω το κύκνειο βιβλίο του Όλιβερ Σάκς , «Ευγνωμοσύνη» διαβάζω στην πρώτη σελίδα δυο προτάσεις σαν καλωσόρισμα: «Έχω έρθει πλέον πρόσωπο με πρόσωπο  με τον θάνατο αλλά δεν έχω γυρίσει πλάτη στην ζωή» .
Βλέπω τους κυκλικούς καπνούς να κάνουν το σύντομο ταξίδι τους και νοιώθω μέσα τους να περνάνε οι λέξεις του διάσημου νευρολόγου.
Διαβάζοντας με εντυπωσιάζει ο διάσημος συγγραφέας πώς ταιριάζει το πέρασμα  του χρόνου με τα στοιχεία του περιοδικού πίνακα στοιχείων. Μετά από κάποια ηλικία αντιστοιχούσε κάθε έτος ζωής με ένα στοιχείο.
Ποιος ξέρει, μάταιος  κρυφός πόθος να φτάσει τα 118 χρόνια;
Άλλη μια εικόνα- οιωνός και ταυτόχρονα  ταξίδι στα μαθητικά χρόνια.
Φέρνω στο νου τον περιοδικό πίνακα στοιχείων. Ένα ιπτάμενο κάστρο, σαν τα μαγνητικά γλυπτά του Τάκι, αιωρείται πάνω από λανθανίδες και ακτινίδες. Δυο στενοί ψηλοί πύργοι  αριστερά και δεξιά, στην αρχή και στο τέλος της ζωής μάλλον έχεις την καλύτερη όραση γιατί ελαφρύτερος ανεβαίνεις και βλέπεις από ψηλότερο τοίχο. Ένας φαρδύς πύργος στοιχείων στην δεξιά πλευρά του πίνακα- κάστρου.
Υπολογίζω και την εμβρυική ηλικία στην διάρκεια ζωής του βίου μας, έτσι μέσο χρόνο ζωής για την παρέα των συμμαθητών βάζω τα πενήντα χρόνια για να πείσω και όσους πιθανόν όταν διαβάσουν το κείμενο  θελήσουν  να αρνηθούν την χρονική γήινη πραγματικότητα  ότι περάσαμε τον μισό αιώνα άνθρωποι.
Στον περιοδικό πίνακα στοιχείων το 50 αντιστοιχεί στον κασσίτερο. Μου άρεσαν και τα λατινικά στοιχεία που τον ορίζουν, Sn, πολύ κοντά σε ένα κωδικοποιημένο Sυnντροφιά, ή Sυνεχίζουμε nέοι.
Λόγω της χαμηλής τοξικότητάς του ο κασσίτερος είναι γνωστό ότι χρησιμοποιείται για την επικασσιτέρωση, το γνωστό γάνωμα.
Τα χάλκινα ή τα σιδερένια σκεύη μόνο μετά από πέρασμα με κασσίτερο, από τον γανωτή ή καλαϊτζή στα τούρκικα, είναι κατάλληλα για μαγειρική.
Το κοινό γεύμα είναι  ένα πανάρχαιο σύμβολο μύησης. Το κοινό γεύμα των μνημών προστατεύεται και από τον πολύτιμο κασσίτερο των πενήντα χρόνων μας. Ο γανωμένος χρόνος είναι άλλο ένα κοινό σημείο στην παρέα των πενηντάρηδων  πια συμμαθητών. Ένα καλό έχει η σμίλη του χρόνου, δίνει σχήμα σε άμορφες καταστάσεις, καταστάσεις που μπορεί να σε ταλαιπώρησαν για χρόνια, χωρίς νόημα.
Τυχαίνει καμιά φορά η σμίλη του χρόνου να σε  πληγώσει αλλά  μέσα από το κενό των πληγών περνά το φώς και φανερώνεται η πραγματική σου μορφή. Πώς θα ήταν οι φιγούρες του Θεάτρου Φωτός ή Σκιών, αν θέλετε, αν δεν υπήρχαν τα σμιλευμένα κενά στην μορφή τους;
Το μικρό βιβλίο του διάσημου νευρολόγου τελείωσε σχετικά γρήγορα, ενώ το πούρο του «αμερικάνου προέδρου» διατηρούσε ακμαίο το μήκος τους. Κύκλοι καπνού χάνονταν ταξιδεύοντας με το άξαφνο καλοκαιρινό αεράκι στο δικό τους τέλος.
Ξεκινώ και το δεύτερο βιβλίο. Οι σελίδες περνούν όταν με καλεί ξανά το κινητό τηλέφωνο μου.
-Μπαμπά πόσες σελίδες; ( Με ρωτά η κόρη μου.)
-118.
-Εσύ;
-Σε μια ώρα κερνάς φαγητό!
-Με το «τίποτα» τι κάνεις;
-Νομίζω ότι το γεμίζω!
Βάζω το βιβλίο στην τσάντα μου, το χέρι ακουμπά πάνω στο σημειωματάριο, χωρίς να το καταλάβω (!) πιάνω και τον στυλό.
-Εγώ νομίζω ότι θα γράψω και την ιστορία μου για τον «Αναγνώστη»
Μπορεί να είπα στον «αμερικάνο πρόεδρο» ότι δεν θα  προκύψει κείμενο για αυτή την συνάντηση αλλά τα χέρια μου υπακούοντας στον ‘Εσω Λόγο  έχουν αρχίσει ήδη να γράφουν τις πρώτες λέξεις.
Το πούρο κάπνισε συντροφικά μέχρι την τελευταία λέξη!



*Στις φωτογραφίες που έλαβα από τον Κώστα δεν βρήκα κάποια ομαδική. Νομίζω όμως ότι τιμώντας φωτογραφικά τον «πρόεδρο» τιμάμε όλους τους φίλους. Ο  δικός του νόστος γίνεται αφορμή για ένα νοσταλγικό κυκλικό σπειροειδές ταξίδι μνημών. Και του χρόνου…..  στον περιοδικό πίνακα μας περιμένει το νούμερο 51, το  αντιμόνιο (Sb)να το αποκωδικοποιήσουμε επικοινωνιακά……

Δεν υπάρχουν σχόλια: