Πάντα μόνος....μόνος;...όχι βέβαια, γιατί πάντα δίπλα μου η καλύτερη φίλη...η κιθάρα μου

Κάπως έτσι ξεκίνησε γιά εμένα η μουσική μου διαδρομή (τυχαία;),δίχως να το καταλάβω,δίχως να το εκβιάσω και δίχως να αποσκοπώ σε κάτι ....πριν πολλά χρόνια,μέσα και έξω από την αυλή του πατρικού μου σπιτιού,που τώρα έχει μία διαφορετική εικόνα, αλά που φρόντισα να μείνουν πολλά πράγματα ίδια γιά να την θυμίζουν.

Αλλοτε κάτω από τα δύο μεγάλα πεύκα της αυλής,άλλοτε έξω από την παλιά σιδερένια εξώπορτα της...(πάντα φρεσκοβαμμένη από τα χέρια της μαμάς),και άλλοτε κάτω από τις πορτοκαλιές του κτήματος,περιμένοντας να φτάσει το νερό στο τέλος της αράδας.

Πάντα μόνος....μόνος;...όχι βέβαια, γιατί πάντα δίπλα μου η καλύτερη φίλη...η κιθάρα μου...δίχως κουρδιστίρι...δίχως δάσκαλο...δίχως κομπιούτερ και internet...δίχως βοήθεια καμιά,και όταν έσπαγε καμιά χορδή από την ασχετοσύνη,μεγάλος καημός στην καρδιά,μα και όταν έβγαζα κάτι της προκοπής από αυτήν,μεγάλη χαρά στα αυτιά και στην ψυχή...Αδελφή,Πάτέρα,Μάνα...ελάτε να ακούσετε!!

Πέρασαν χρόνια από αυτή την φωτογραφία...κι όμως...μαζί με την φίλη μου,είναι σαν να υπήρξαμε μόλις χθές,με μιά μόνο μεγάλη διαφορά....
Τότε ήμασταν μόνο οι δυό μας....τώρα είμαστε μαζί με εσάς...ποιός αλήθεια θα το περίμενε!!!

 Ιωάννης Νανόπουλος