Η Ζωή μας ένας δρόμος, γεμάτος με ποδήλατα, κόρνες, χαρούμενα παιδιά και Ελευθερία.

Τελικά άμα κυκλοφορείς με ένα ποδήλατο,όχι μόνο συμβάλλεις στην μείωση του κυκλοφοριακού, αλλά σταματάς κάθε τόσο να χαιρετήσεις φίλους,να ψωνίσεις χωρίς να αγχώνεσαι που θα παρκάρεις,να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια,και την ταινία της Κακομοίρας,που ο ήρωας Ζικος,τραγουδαγε πάνω στο παλιό ποδήλατο.
Ένα τέτοιο παλιό ποδήλατο σαν του Ζηκου,είχε ο πατέρας μου,και παρακαλώ υπάρχει και δίπλωμα ποδηλάτου και αριθμός Κυκλοφορίας, σαν ανάμνηση άλλης εποχής,δύσκολης, αλλά όχι τόσο υποκριτικής και αγχώδης.
Όταν βλέπω αυτό το δίπλωμα ποδηλάτου του πάτερα μου συγκινούμαι.
Και αφού έριξα στο καλάθι μου και τα ψωνια, ξέχασα ότι το ποδήλατο ήταν δανεικό και αν μου το έκλεβαν ποιος άκουγε την φίλη μου.
Να θυμηθώ να πάρω ένα δικό μου ποδηλατο, γιατί τα όνειρα μας ανήκουν αποκλειστικά και δεν πρέπει να είναι δανεικά.



Η Ζώη ένα ποδήλατο, που ζορίζεσαι στην ανηφόρα, αλλά μετά όταν κερδίσεις την μάχη, σε περιμένει ο κατήφορος και η επιβράβευση.
Ένα ποδήλατο μας θυμίζει τα ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια, την αγνότητα, τις παιδικές μας αναμνήσεις από ένα παιδί που γελάει στις αλάνες όταν δεν υπήρχε καν κινητό και όμως όλοι μαζευόμασταν την τάδε ώρα πιστοί στο ραντεβού μας, να παίξουμε μπάλα, ντριμπλαροντας ακόμα και τα δένδρα στο ιστορικό επαρχείο.
Ένα ποδήλατο μου θυμίζει την χαμένη μας επικοινωνία, χωρίς υποκριτικά χαμόγελα, που κάθε πέντε λεπτά στον δρόμο χαιρετάω και ένα φίλο
Και θα βάλω και  κόρνα,(δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα το παλιό κουδούνι)όποιον βλέπω να του κορνάρω από χαρά,γιατί είναι φίλοι μου γνωστοί μου και με φωνάζουν με το μικρο μου όνομα(ενώ έχουν πολλοί να με δουν χρόνια)
Δεν έχω ανάγκη φθηνούς εντυπωσιασμούς,ακριβά κοστούμια,αυτοκίνητα,και μηχανές (που πάντα μου άρεσαν-οι μηχανές- για την Ελευθερία,όχι για το εφέ)
Νοιώθω ένας μπακαλόγατος, σαν τον Ζικο ένας ήρωας που όλοι τον πρόδιδαν, αλλά είχε το ποδήλατό του και το χάρισμα να λέει αλήθειες και να μιλάει για Δικαιοσύνη
Όπως η σκηνή που τότε συνηθίζονταν από φτώχεια να παντρεύουν τα μικρά κορίτσια με γερο μπαμπαληδες, να τα χώνει στο αφεντικό του, κάνοντας επανάσταση
Ένα ποδήλατο που πηγαίναμε όλοι μικροί μέχρι το Κεφαλάρι και μας φαίνονταν σαν να πάμε στον παράδεισο
Ένα ποδήλατο που σταματάει τους γρήγορους ρυθμούς μας σήμερα, την αποξένωση και ανθρώπους που συζητάω καθημερινά, που δεν έχουν καθόλου ελεύθερο χρόνο (όσοι ακόμα δουλεύουν..οι άλλοι σε μαύρη εργασία στην καλύτερη.. στην χώρα της ανάπτυξης) και τραβώντας μια πεταλια ,κάνει την Ζωή μας σε αργή κίνηση, μια  ΖΩΗ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΕΝΑ ΑΓΓΙΓΜΑ, ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ, μια Αγνή ματιά και σταμάταγε για μια στάση να μιλήσει με όλους
Και όλα αυτά χάρις σε ένα ποδήλατο
Ναι θα ήθελα ένα παλιό ποδήλατο σαν αυτό με αριθμό να είμαι πίσω από τον πάτερα μου, να πατάμε κόρνες και να  τους  χαιρετάνε όλους και
να μας χαιρετάνε όλοι χωρίς υποκρισία.
Και αν πιο πίσω ήταν ο Καζαντζάκης και έλεγε  στην ταμπέλα στο ποδήλατο του  δεν φοβούμαι τίποτα δεν ελπίζω τίποτα είμαι Λεύτερος, θα ήταν ονειρικό.
Και μετά εσείς όλοι πατώντας ΚΟΡΝΕΣ με τα δικά σας ποδήλατα της Ελευθερίας.
Η Ζωή μας ένας δρόμος, γεμάτος με ποδήλατα, κόρνες, χαρούμενα  παιδιά και Ελευθερία..και χωρίς την τρομοκρατία και τον φόβο που μας σκόρπισαν
ΑΥΤΗ την Ζωή που ξεχάσαμε στην πορεία με όνειρα και αναμνήσεις και  μια ορθοπεταλια ..μας την θύμισε.

Αυτό που τελικά έχει σημασία, όπως και στο ποδήλατο, είναι να έχεις και την κατάλληλη παρέα. Αυτή που όταν πέσεις θα τρέξει να σε βοηθήσει, αυτή
που ακόμη και στο πιο κακοτράχαλο δρόμο να θέλεις να βαδίσεις, θα 
σταθεί δίπλα σου και θα πορευτείτε μαζί, αρκεί να μη νιώθεις μόνος. Αυτό
ας μας δίνει κουράγιο, γιατί δεν είναι και λίγο πράγμα να βρεις 
συνοδοιπόρους σε αυτή τη ζωή…
ΥΓ
Οι δρόμοι δεν είναι μόνο επικίνδυνοι για τους ΑΜΕΑ, αλλά και τους ποδηλάτες και δεν φταίνε τα αυτοκίνητα, αλλά η Παντελής έλλειψη χώρων διάβασης