Ο μοναδικός αγώνας που χάθηκε, είναι αυτός που δε δόθηκε ποτέ!Σάββα

Σάββα Μετοικίδη δεν σε ήξερα προσωπικά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν με εκφράζεις μιας και ήσουν δάσκαλος και έντονα πολιτικοποιημένος ,και ανήκεις και στην γένια μου των σαράντα και κάτι.. πιστεύω με αυτό το τραγούδι,να εκφραζόμαστε όλοι .
και να είναι ύμνος για την μνήμη σου προτού διαβάσετε την «παρακαταθήκη» του πολιτικού αυτόχειρα  44χρονου δασκάλου που έφυγε, θέτοντας τέλος στη ζωή του, χθες Σάββατο 21 Απρίλη το απόγευμα, σε ένδειξη πολιτικής διαμαρτυρίας, ας δείτε το τραγούδι που πιστεύω θα τον εκφράζει... Pink Floyd - Another Brick In The Wall
 και τον έσπασες τον τοίχο δάσκαλε
ΔΕΝ ΑΦΗΣΕΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ
τιμή και δόξα σε όλους τους συνεχιστές του Ζαλόγγου
 ΓΑΠ ΤΑ ΗΞΕΡΕΣ ΟΛΑ ΠΡΩΤΟΥ ΜΑΣ ΒΑΛΕΙΣ ΣΤΟ ΔΝΤ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΒΕΝΙΖΕΛΟ ΗΞΕΡΕΣ ΤΙ ΦΕΡΝΕΙ ΤΟ ΔΝΤ ΟΠΟΥ ΠΑΕΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ
 ΤΟ ΔΗΛΩΣΕΣ ΚΑΤΑΓΕΓΡΑΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΣΙΡΑΚΙ ΣΟΥ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ
 ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΜΠΑΝΕΡΑΚΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΠΑΝΩ ΣΑΣ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ
η «παρακαταθήκη» του πολιτικού αυτόχειρα
«ΒΙΑ είναι να δουλεύεις 40 χρόνια για ψίχουλα και να αναρωτιέσαι αν ποτέ θα βγεις στη σύνταξη
. ΒΙΑ είναι τα ομόλογα, τα κλεμμένα ασφαλιστικά ταμεία, η χρηματιστηριακή απάτη.
 ΒΙΑ είναι να αναγκάζεσαι να παίρνεις ένα στεγαστικό δάνειο που τελικά το πληρώνεις χρυσό.
ΒΙΑ είναι το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη να σε απολύει όποια στιγμή θέλει.
 ΒΙΑ είναι η ανεργία, η προσωρινότητα, τα 700 ευρώ με ή χωρίς ένσημα.
ΒΙΑ είναι τα εργατικά «ατυχήματα», επειδή τα αφεντικά περιορίζουν τα εξόδά τους εις βάρος της ασφάλειας των εργαζομένων
. ΒΙΑ είναι να παίρνεις ψυχοφάρμακα και βιταμίνες για να ανταπεξέλθεις στα εξαντλητικά ωράρια.
ΒΙΑ είναι να είσαι μετανάστρια, να ζεις με το φόβο ότι θα σε πετάξουν ανά πάσα στιγμή έξω από τη χώρα και να βιώνεις μια διαρκή ανασφάλεια
ΒΙΑ είναι να είσαι ταυτόχρονα μισθωτή, νοικοκυρά και μάνα.
ΒΙΑ είναι να σου πιάνουν το κώλο στη δουλειά και να σου λένε «Χαμογέλα ρε τι σου ζητάμε;» Αυτό που ζήσαμε εγώ το ονομάζω εξέγερση.
 Κι όπως κάθε εξέγερση μοιάζει με πρόβα εμφυλίου, μυρίζει καπνιά, δακρυγόνα και αίμα. Δεν τιθασεύεται εύκολα και δεν καπελώνεται.
Πυρπολεί συνειδήσεις, αναδεικνύει και πολώνει αντιθέσεις, υπόσχεται στιγμές, έστω, συντροφικότητας και αλληλεγγύης.
 Ιχνηλατεί ατραπούς για την κοινωνική απελευθέρωση.
Κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε στις μητροπόλεις του χάους! Βάλτε πόρτες ασφαλείας και συστήματα συναγερμού στα σπίτια σας, ανοίξτε την tv και απολαύστε το θέαμα.
Η επόμενη εξέγερση θα είναι σίγουρα σφοδρότερη, όσο θα προχωράει η σαπίλα αυτής της κοινωνίας…
 Ή βγείτε στους δρόμους δίπλα στα παιδιά σας, απεργήστε, τολμήστε να διεκδικήσετε τη ζωή που σας κλέβουν, να θυμηθείτε ότι κάποτε υπήρξατε νέοι που θελήσατε ν’ αλλάξετε τον κόσμο».
Σάββας Μετοικίδης