Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016

Το κλάμα της Νεραντζιάς


Είμαι μια ορφανεμένη, απελπισμένη νεραντζιά από τις ελάχιστες που επιζήσαμε στην πλατεία του Αγίου Πέτρου. Σιδερένια θηρία εδώ και λίγες μέρες όρμησαν και ξερίζωσαν σχεδόν όλες τις αδερφές μου. Ζούσαμε εδώ δεκαετίες ολόκληρες- δύο σειρές περιμετρικά της πλατείας- και τη στολίζαμε με την ομορφιά μας. Νεραντζούλες φουντωμένες με τα άνθη μας, με τους καρπούς μας, ολόιδια πορτοκάλια. Δε ζητήσαμε ποτέ καμιά ιδιαίτερη φροντίδα.
Ολάνθιστες την άνοιξη συνοδεύαμε με τη μοσχοβολιά μας το θρήνο του Επιταφίου, τη χαρά της Ανάστασης, την ευλαβική περιφορά της εικόνας του Αγίου μας. Οι χριστιανικές γιορτές της άνοιξης ήταν ταυτισμένες με την ευωδιά μας, αξεχώριστες από αυτήν. Γιατί μας ξεκλήρισαν; Γιατί στέρησαν τους ανθρώπους από αυτή την απόλαυση;