Kαμιά φορά η ζωή είναι μια διαδρομή, ένα ταξίδι που ξεχνάς τον προορισμό του και χάνεσαι σε μονοπάτια άγνωστα γεμάτα κακοτοπιές, κινδύνους μα και ομορφιές απρόσμενες και μοναδικές...
Είναι φορές που χωρίς να το καταλάβεις είσαι σε δευτερόλεπτα σε άλλο κόσμο, μόνος σου, σε ένα σκοτεινό δωμάτιο μας εντατικής, καλωδιωμένος και όταν επανέρχεσαι ζητάς απεγνωσμένα να δεις τους φίλους να σου σφίγγουν το χέρι... μέσα σε ένα όραμα σαν από ταινία του Παύλου Σιδηρόπουλου... Φίλοι ντυμένοι στα άσπρα δίπλα στη θάλασσα, ή κάπου ψηλά στον ουρανό να συζητάνε τα δικά τους..., με τον πάτερα σου που μέσα σ' αυτή την κοσμοχαλασιά, φέτος αποφάσισε να σου αφήσει παντοτεινό γειά και να φύγει για τ' άστρα... Λες και δεν άντεξε να δει την κατάντια της Χώρας που τον γέννησε, λες και δεν άντεξε να ζήσει την εξόντωση των παιδιών του από την ίδια τους την πατρίδα... Κι έτσι έφυγε, αφήνοντας ακόμα πιο μεγάλο το κενό πίσω του...
Αυτός ο πατέρας που βλέπει από ψηλά τις αδικίες και τις περικοπές στις συντάξεις των αδύνατων και των φτωχών λες και σου φωνάζει: Υπομονή...
Μα πώς να κάνεις υπομονή όταν καπιταλιστικά γουρούνια, ντυμένα στο πέπλο της αριστεράς σου υφαρπάζουν την ψήφο και σε λένε ρατσιστή όταν τολμήσεις να αρθρώσεις λέξη για το έθνος σου και την πατρίδα σου, που το έριξαν βορρά στα δόντια των ξένων λύκων; πώς να κάνεις υπομονή όταν γύρω σου βλέπεις μόνον προδότες των ονείρων σου και των ιδανικών σου;
